Maciej Rajfur: W jakim najgorszym miejscu ojciec pracował?

Ojciec Kazimierz Tyberski: Najgorsze zbrodnicze miejsce to serce człowieka. Obojętnie, czy znajdujemy się na wolności, czy za murami. Oczywiście jednocześnie to miejsce najpiękniejsze.

24 lata pracy w więziennictwie to ogrom doświadczenia i tomy historii zza krat. Czy są takie, które ciągle tkwią w głowie i wracają co jakiś czas?

Oczywiście. Moją chlubą penitencjarną mogę nazwać Wiesława, ps. „Wampir”, z Baranowa. Psychiatrzy, którzy go badali na 3 lata przed wyjściem, stwierdzili, że przez 22 lata odsiadki w ogóle się nie zmienił. Po prostu wyjdzie i ponownie zamorduje. Tylko ja miałem inne zdanie. Wyszedł. Dziś od tej chwili mija 12 lat. Nikogo nie zabił. Żyje pięknie. Mamy ze sobą kontakt. Psychiatra, który go badał, profesor z Uniwersytetu Jagiellońskiego, namówił swojego kolegę reżysera, żeby o nim zrobił film. Chciał się dowiedzieć, co się z tym przestępcą stało, bo przecież on, wykształcony lekarz, nie mógł się pomylić.