Nie tylko EDK

Właśnie zaczęli kolejną pielgrzymkową nowennę. Grupa modlitewno-pokutna z Oławy od lutego do października w pierwsze soboty miesiąca wędruje nocą z Konina do Lichenia.

W czasie rekolekcji w Kalwarii Pacławskiej.
Archiwum prywatne

Wspólnocie od niedawna patronuje sługa Boży o. Wenanty Katarzyniec. Uformowała się przy sanktuarium NMP Matki Pocieszenia w Oławie, ale do pątników dołączają także ludzie z odległych nieraz miejscowości. Nie trzeba zresztą brać udziału we wszystkich pielgrzymkach – można jednorazowo zakosztować nocnej wędrówki do Matki Bożej Licheńskiej Bolesnej Królowej Polski.

Dziewiąty rok w drodze

Agnieszka Jelonek, koordynatorka comiesięcznych wyjazdów, usłyszała przed laty o takiej formie nocnych wędrówek i wybrała się z koleżanką do Konina. – Poczułam, że to moje miejsce, że chcę tam wracać – mówi. – Ta tradycja trwa w Koninie od ponad 30 lat. Co miesiąc z konińskiego kościoła pw. św. Maksymiliana M. Kolbego wyrusza ok. 1000–1500 osób z różnych stron Polski! Jako oławska grupa zaczynamy 9. rok naszego pielgrzymowania. Najpierw jeździliśmy mniejszą grupką osób, nieregularnie; od października 2015 r. wyruszamy autokarem (bywało, że dwoma) co miesiąc.

Pątnicy wyjeżdżają z Oławy o 18.00. Po kilkugodzinnej podróży uczestniczą w wieczornej Mszy św. w Koninie, a następnie przemierzają ok. 18 km do Lichenia, gdzie o 6.00 biorą znów udział w niedzielnej Eucharystii. – Pielgrzymka różni się od częstochowskiej choćby tym, że odbywa się po zmroku. Po drodze trwa wspólna modlitwa, jest konferencja. Idzie się dobrymi drogami, z tym, że oczywiście bywa zimno, deszczowo. Trzeba się odpowiednio ubrać – tłumaczy.

Podkreśla, że wędrówka ma charakter pokutny. Pewna starsza pani, w duchu umartwienia, nosiła nawet dodatkowo kamienie w plecaku... Z Konina pielgrzymki wychodzą przez cały rok, ale oławska grupa uczestniczy w nich od lutego do października, przez 9 miesięcy, w ramach pokutnej nowenny. Wyruszają sprzed maryjnego sanktuarium w Oławie. Po drodze zabierają m.in. osoby z okolic Strzelina, Marcinkowic czy Biskupic Oławskich. – Kiedy już wszyscy są w komplecie, rozpoczynamy modlitwę – wyjaśnia pani Agnieszka. Czas podróży wypełniają m.in. Różaniec, Droga Krzyżowa, koronka i inne modlitwy.

– Większość osób pokonuje piechotą całą drogę, ale są i takie, które – na przykład z racji wieku – idą od drugiego postoju do Lichenia, czyli ok. 6 km. Niektórzy, zamiast iść, trwają w tym czasie w Licheniu na całonocnej adoracji – mówi.

Z franciszkańskim patronem

Raz po raz grupa uczestniczy wspólnie także w innych wydarzeniach życia Kościoła, jak np. w inicjatywach Wielka Pokuta czy Polska pod Krzyżem. Włączyła się również do akcji „Z Maryją ratuj człowieka”. – W styczniu zawsze jedziemy na Jasną Górę, gdzie zawierzamy się Matce Bożej. Udajemy się tam także w listopadzie, dziękując za pielgrzymkowy rok. Uczestniczyliśmy w Licheniu w rekolekcjach przygotowujących do spowiedzi generalnej – opowiada pani Agnieszka.

Już w 2019 r. modlili się przy grobie o. Wenantego, a jesienią 2023 r. uczestniczyli w rekolekcjach z o. Wenantym w Kalwarii Pacławskiej, prowadzonych przez kustosza sanktuarium. Owocem tego czasu jest przyjęcie o. Wawrzyńca za patrona grupy. Jego wizerunek znalazł się na sztandarze wspólnoty (z drugiej strony jest tam obraz Matki Bożej Pocieszenia). Modlą się koronką, którą o. Wenanty odmawiał w intencji dusz cierpiących w czyśćcu. Zamawiają co miesiąc wiele Mszy św. w ich intencji.

Z inicjatywy grupy w oławskim sanktuarium odbyło się uroczyste oddanie Matce Bożej parafii, miasta. – Jeden z członków naszej grupy wstąpił do wrocławskiego seminarium duchownego. Mamy nadzieję, że będziemy mieć „naszego” wymodlonego kapłana. To on założył u nas dwie róże różańcowe – dodaje A. Jelonek.

Od pewnego czasu opiekunem duchowym grupy jest ks. Jakub Łukowski. Z jego inicjatywy odbywają się comiesięczne spotkania formacyjne dla jej członków. – Przyjeżdżają do Oławy na Mszę św., po niej są adoracja Najświętszego Sakramentu w ciszy i katecheza dla dorosłych oraz spotkanie integracyjne przy kawie, herbacie, ciastku – mówi.

– Comiesięczne pielgrzymki to taki duchowy reset – podkreśla pani Agnieszka. – Część osób z naszej wspólnoty pielgrzymuje także na Jasną Górę.