Centrum Wielkiego Tygodnia to Triduum Paschalne z całym bogactwem liturgii, ale tajemnice „wielkich dni” można zgłębiać w nieskończoność. Jedną z wielu propozycji jest nabożeństwo nawiązujące do tego, które do dziś odprawiane jest przez franciszkanów w Jerozolimie. To możliwość codziennego przeżycia godziny z Jezusem jako odpowiedzi na Jego pełne bólu pytanie: „Nie mogliście jednej godziny czuwać ze Mną?” (Mt 26,40).

Jerozolima na Ostrowie Tumskim

Czy znamy treść nie tylko Wielkiego Czwartku czy Piątku, ale także Wielkich Poniedziałku, Wtorku czy Środy? – Nabożeństwo to propozycja przeżycia całego Wielkiego Tygodnia – mówi bp Maciej Małyga, który będzie mu przewodniczył. – To medytowanie kolejnych wydarzeń biblijnych przez modlitwę słowem Bożym, Ewangelią i psalmami, ale także zaproszenie, by stać się częścią tych historii. W Jerozolimie takie nabożeństwo odprawiane jest w miejscach, gdzie one się rozegrały. My wędrujemy wewnątrz katedry wrocławskiej. Poszczególne jej części przypominają nam np. Betanię, Ogrójec czy świątynię jerozolimską.

  „Czym »pachnie« moje życie?” – pytał bp Maciej, przypominając w Betanii (kaplicy św. Elżbiety) słowa św. Pawła o chrześcijanach jako tych, którzy „roznoszą dokoła woń Chrystusa”.
Agata Combik /Foto Gość

Każda z takich modlitw trwa około pół godziny, a następnie ma przedłużenie podczas półgodzinnej adoracji w ciszy Najświętszego Sakramentu. – Codziennie towarzyszą nam jakieś elementy wizualne – drobne, bo nie chodzi o to, by rozpraszać się na modlitwie, ale by skupić naszą uwagę – wyjaśnia biskup.

Te niewielkie znaki przemawiają nie tylko do zmysłu wzroku. Uczestnicy „Godzin z Jezusem” sprzed roku pamiętają zapach olejku rozlanego w Betanii, głuchy odgłos gwoździ wbijanych w belkę, brzęk pieniędzy przekazanych Judaszowi, woń kadzidła. Modlitwie towarzyszy piękna muzyka, przywodząca na myśl świat Bliskiego Wschodu. W tamtym roku nawiązywała do ścieżki dźwiękowej z „Pasji” Mela Gibsona. Tym razem prawdopodobnie zabrzmi na nabożeństwach duduk – instrument dęty pochodzący z Armenii.

  Wybór Judasza.
Agata Combik /Foto Gość

W organizacji nabożeństw biorą udział zakonnice ze Wspólnoty Sióstr Uczennic Krzyża, osoby z Duszpasterstwa Akademickiego „Przystań”, duszpasterze parafii katedralnej.

Wieczorne wędrowanie w blasku świec po katedrze w ubiegłym roku dla wielu osób było ważnym doświadczeniem. – Podkreślali, że nabożeństwo pomogło im w przeżyciu misterium Paschy – mówi s. Stefania, uczennica krzyża. – „Godziny z Jezusem” pozwalają ukierunkować serce na to, co w Wielkim Tygodniu najważniejsze.

  Nie miał mocnych korzeni.
Agata Combik /Foto Gość

Gdzie masz swoją skałę?

„Poprowadzi nas Ewangelia św. Marka” – wyjaśniał przed rokiem bp Maciej. „Najstarsza, będąca jakby pamiętnikiem Piotra, który przeżył mękę w szczególny sposób. Był jednocześnie blisko i daleko. Był blisko, bo miał być skałą, a daleko, bo wyparł się Jezusa”.

W Wielki Poniedziałek i Wielki Wtorek rozważania dotyczyły między innymi świątyni i figowca. O tej pierwszej rozmyślano w katedralnej kaplicy Bożego Ciała. Może ona przypominać starotestamentalny przybytek, bo charakterystycznym elementem jej wystroju jest wyobrażenie Arki Przymierza – choć, jak przypominał biskup, w czasach Jezusa w świątyni już nie było arki.

  Symbol krwawego potu w Ogrójcu.
Agata Combik /Foto Gość

W sąsiedniej kaplicy uczestnicy modlitewnego spotkania napotkali symboliczny figowiec, który usechł – obraz pustych praktyk religijnych, podejmowanych tylko z nawyku czy jakichś kalkulacji. To wołanie o mocny korzeń wiary, ufności, autentycznej więzi z Bogiem – Źródłem życia. Świątynia bez Chrystusa, figowiec i winnica bez korzeni zapuszczonych w Nim popadną w ruinę i uschną. Nie przyniosą owocu.

Wielka Środa – zgodnie z chronologią Ewangelii św. Marka – pokazuje gościnę, jaką Jezusowi zgotowali przyjaciele w Betanii, a zarazem zdradę Judasza. To dzień wyboru, rozstrzygnięcia – stanięcia za Chrystusem lub przeciw Niemu.

W Betanii „rozchodziła się woń olejku”, którym namaszczony został Jezus w geście miłości i czci. Nieco dalej, na symbolicznym dziedzińcu arcykapłana, posypały się srebrniki – pieniądze mające „zapach śmierci”.

  W Wielki Piątek.

W Wielki Czwartek w katedrze nawiązano do tradycji z Ziemi Świętej, gdzie w Ogrodzie Oliwnym pielgrzymi trwają duchowo przy cierpiącym Panu. Przychodzą do skały uważanej za miejsce modlitwy Jezusa. Sypią na nią płatki róż w geście uwielbienia. To pamiątka Jego krwawego potu. W katedrze, przed Najświętszym Sakramentem, uczestnicy nabożeństwa rozważali więź Ojca i Syna. Ojciec jest Skałą, na której wspiera się życie Syna, „Kamienia odrzuconego przez budujących”.

Wielki Piątek był czasem rozważania podczas adoracji siedmiu ostatnich słów Pana, Wielka Sobota – tajemnicy zstąpienia do otchłani.

„Jak cienka jest granica między decyzją, by towarzyszyć Jezusowi, a zdradą” – mówił rok temu bp Małyga. „Trzeba czuwać”.

---

Bądź blisko Niego

W Wielki Poniedziałek, Wielki Wtorek i Wielką Środę „Godzina z Jezusem” rozpocznie się w katedrze o 19.30 (po Mszy św. o 18.30), w Wielki Czwartek i Wielki Piątek o 21.30 (po liturgiach sprawowanych o 18.30), w Wielką Sobotę o 12.15. W Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego w ramach „Godziny z Jezusem” o 17.30 odbędą się uroczyste nieszpory chrzcielne z procesją do chrzcielnicy.