W Hali Orbita – choć to nie świątynia – można było uczestniczyć w starannie przygotowanej liturgii, a jednocześnie w mnóstwie pozaliturgicznych wydarzeń – łącznie z modlitwą wyrażaną tańcem, wśród kolorowych flag i z radosną „zabawą przez Panem”. Liturgia Godzin, Różaniec, Koronka do Bożego Miłosierdzia czy Droga Krzyżowa sąsiadowały z żywiołowym uwielbianiem Boga. Kopia obrazu S. Boticellego z 1500 r., z podziwianą od wieków sceną Bożego Narodzenia, współgrała z symbolicznymi ziarnami gorczycy, jabłkami i zielonymi drzewkami; „ogniste” słowa ojca Antonello, okraszane co rusz wybuchami śmiechu, z poważną refleksją chrzcielną bp. Kiernikowskiego; opowieści rodem z brazylijskich slumsów, gdzie członkowie Przymierza Miłosierdzia docierają z Ewangelią do handlarzy narkotyków, prostytutek i mafiosów, z historią koronacji jasnogórskiej ikony i słowami kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Rekolekcje to okazja, by poznać członków nowych wspólnot i zakonów istniejących od wieków w Kościele, wziąć udział w Betlejemskiej Drodze i w „chrystotece”, zakosztować modlitwy prowadzonej przez wspólnoty charyzmatyczne i odkryć na nowo formy modlitwy praktykowane w Kościele od stuleci. Było głośno, radośnie i tłumnie, a zarazem każdy mógł udać się w przestrzeń ciszy – do miejsca nieustannej adoracji Najświętszego Sakramentu.

Modlimy się o jedność między chrześcijanami różnych wyznań, lecz bywa, że i w obrębie jednego wyznania istnieją jakieś mury wzniesione ze spraw drugorzędnych. Pięknie jest doświadczyć, jakie wielka jest siła Kościoła, który potrafi troskliwie pielęgnować w swoim skarbcu to, co „stare”, i to, co „nowe”, gdzie każdy umie cieszyć się darem, jaki sam otrzymał, i potrafi otworzyć się na dar i inność drugiego.