Nie od dziś wiadomo, że – jak to nazywają socjologowie – rozczłonkowana tożsamość, a jak mawiała moja babcia – przyjmowanie strategii chorągiewki, która zawsze ustawia się adekwatnie do podmuchów wiatru, towarzyszy wielu osobom, które co jakiś czas walczą o nasze głosy w wyborach. Panu Bogu świeczkę, diabłu – ogarek. I tych zadowolić, i z tamtymi dobrze trzymać. I tak działać, by z mojej wypowiedzi każdy mógł sobie wybrać to, co jemu odpowiada i z czym się zgadza. Jasno ukształtowane poglądy to automatycznie węższy elektorat. Mów ludziom to, co chcą usłyszeć – tezy niczym z podręcznika dla początkującego polityka.

Skąd u mnie te myśli? Otóż dziś szumnie we Wrocławiu, za „szczególne zasługi w niesieniu pomocy i wsparcia osobom niepełnosprawnym”, wręczono Europejską Nagrodę Obywatelską Stowarzyszeniu Świętego Celestyna. Pisaliśmy o tych ludziach i nie mamy wątpliwości, że za to, co już zrobili i czego dokonują, na wyróżnienia wszelkie zasługują. Nagrodę wręczył sam wiceprzewodniczący Parlamentu Europejskiego Jacek Protasiewicz, który pięknie mówił o tym, że niepełnosprawne dziecko może być talentem, chwalił zasługi stowarzyszenia z Mikoszowa, ba, nawet rzekł, iż przed tym dziełem pochylić czoła to za mało. Wypada bowiem – jego zdaniem – uklęknąć z szacunku wobec tego, co osiągnęli ludzie spod znaku św. Celestyna. Pan poseł wyraził nawet żal, że to nie on nominował ich do nagrody. Jednym słowem: piękna uroczystość. I może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, iż ten sam poseł w audycji radiowej u Moniki Olejnik mówił, że ustawa pozwalająca na zabicie dziecka, co do którego istnieje podejrzenie, że może urodzić się niepełnosprawne, jest naprawdę dobrym kompromisem. Przekonywał tym samym, że projekt ustawy o ochronie życia, który złożyła Solidarna Polska, nie zasługuje na poparcie.

Nie wiem już, kiedy politycy są prawdziwi. Wiem, że Spice Girls po okresie błysków, fleszy i wielkich przebojów zniknął ze sceny muzycznej. Pomimo wielu prób reaktywowania zespołu do dawnej świetności już nie powrócił.