Wszystko ma się rozstrzygnąć 17 września. Na ten dzień wyznaczono ostatnią rozprawę procesu, w którym Antoni Lenkiewicz z wielkim uporem wal- czy o swoje prawa, a także przeciera ścieżki innym – takim jak on. Liczy, że korzystne dla niego orzeczenie będzie precedensem i pociągnie za sobą lawinę podobnych spraw.

Niepokorny

Życiorys A. Lenkiewicza, prawnika i historyka, zasługuje na opisanie w książce. Dość przypomnieć, że jako 15-latek, w 1949 r., współtworzył konspiracyjny Związek Skautów Polski Walczącej w Pasłęku i Morągu. W 1952 r. został za to aresztowany i przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Olsztynie skazany na 12 lat więzienia. Objęty przepisami dwóch amnestii został zwolniony z zakładu karnego w maju 1956 r. – Dodatkowo utraciłem na 4 lata prawa obywatelskie oraz zasądzono przepadek mego mienia – wspomina. Tuż po wyjściu na wolność rozpoczął studia na Uniwersytecie Wrocławskim. Działał aktywnie w reaktywowanym ZHP. W roku 1968, będąc zwykłym urzędnikiem, Lenkiewicz został zwolniony dyscyplinarnie z pracy za odmowę napisania listu do polskich żołnierzy interweniujących w Czechosłowacji. – Od 1977 r. byłem wrocławskim kolporterem wydawnictw niezależnych, a w 1979 r. wstąpiłem do Konfederacji Polski Niepodległej, pierwszej partii politycznej otwarcie żądającej uniezależnienia się od ZSRR. Byłem szefem KPN na Dolnym Śląsku i członkiem Rady Politycznej – dodaje. W sierpniu 1980 r. A. Lenkiewicz zaangażował się w strajk w MPK, a po podpisaniu porozumień sierpniowych został kierownikiem radców prawnych w nowo powstałym związku NSZZ „Solidarność” oddział we Wrocławiu i delegatem na pierwszy zjazd związku. Po wprowadzeniu stanu wojennego działacz został internowany. W ciągu 13 miesięcy przenoszono go między sześcioma różnymi miejscami odosobnienia. – Żeby utrudnić kontakt z rodziną, wywieziono mnie w odległe Bieszczady. Stosowano względem mnie również różne inne formy represji, włącznie z ciężkim pobiciem w Strzelcach Opolskich. Byłem zamykany w karnej celi (karcerze), miałem zakaz kontaktów z przedstawicielami Międzynarodowego Czerwonego Krzyża oraz spacerów. To wszystko odbiło się na moim zdrowiu – tłumaczy. Po zwolnieniu Lenkiewicz otrzymał propozycję podpisania „lojalki”. – Moje stanowcze „nie” spowodowało, że do 1994 r. nie znalazłem żadnego stałego zatrudnienia – mówił przed sądem. Kolejne miesiące w więzieniu opozycjonista spędził po rzekomym pobiciu funkcjonariuszy SB oraz zniszczeniu mienia państwowego, które miało miejsce po prelekcji 11 listopada 1985 r. w kościele św. Karola Boromeusza.

O godne życie

Wolna Polska przyszła do Antoniego Lenkiewicza dopiero w 1994 r., kiedy późną jesienią nabył prawa emerytalne i na jego konto zaczęła wpływać skromna suma, której blisko połowa szła od razu na zakup lekarstw. Po 1989 r. nie było dla niego zatrudnienia, choć w pierwszych wolnych wyborach samorządowych został wybranym na wrocławskiego radnego.