Pierwszy wymieniany przez historyków wrocławski sufragan to dominikanin Wit, czczony jako błogosławiony. W 1253 r. został konsekrowany na pierwszego biskupa misyjnego Litwy, jednak na skutek nacisków Krzyżaków ok. 1255 r. musiał opuścić ten kraj i do 1260 r. był biskupem pomocniczym wrocławskim (następnie, przynajmniej do 1263 r., poznańskim). Niedługo po nim urząd ten pełnił Herbold (1270-75) – franciszkanin, spowiednik św. Jadwigi Śl. oraz jej synowej Anny.

Pierwsi sufragani byli zwykle zakonnikami – są w tym gronie franciszkanie, cystersi, dominikanie, benedyktyni, augustianie, norbertanie.

Jeden z późniejszych biskupów pomocniczych ma we Wrocławiu „swoją” ulicę na Tarnogaju (znajduje się przy niej obecnie Schronisko św. Brata Alberta dla Bezdomnych Mężczyzn) – to bp Bernard Józef Bogedain (1810-1860). Był pasterzem, który zabiegał o utrzymanie języka polskiego w pracy duszpasterskiej na Śląsku; interesował się polską muzyką, wydał śpiewnik kościelny.

Wśród biskupów pomocniczych, pełniących posługę we Wrocławiu po II wojnie światowej, znalazło się 11 poprzedników o. bp. Jacka.

Ś. p. bp Józef Ferche (sakrę przyjął w 1940 r.), w czasie wojny represjonowany przez hitlerowców za głoszenie kazań po polsku i po czesku. Pracował we Wrocławiu jeszcze po zakończeniu działań wojennych za zgodą polskiego administratora apostolskiego. We wrześniu 1946 r. został deportowany z Polski;

Ś.p. bp Andrzej Wronka (sakrę przyjął w 1957 r. na Jasnej Górze) – najpierw został mianowany sufraganem gnieźnieńskim i skierowany do posługi duszpasterskiej we Wrocławiu; 16.10.1967 r. został oficjalnie mianowany sufraganem wrocławskim.

 Kolejni biskupi otrzymywali sakrę w archikatedrze wrocławskiej:

 ś.p. bp Wincenty Urban (sakrę przyjął w 1960 r. z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego); po śmierci kard. B. Kominka, od marca 1974 do stycznia 1976, pełnił urząd wikariusza kapitulnego (zarządzał diecezją do czasu objęcia rządów przez abp. Henryka Gulbinowicza);

ś.p. bp Paweł Latusek (sakra w 1962 r.) – najpierw mianowany sufraganem gnieźnieńskim i skierowany do pracy we Wrocławiu, 16.10.1967 r. mianowany formalnie sufraganem wrocławskim;

ś.p. bp Józef Marek (1973 r., konsekratorem był kard. Karol Wojtyła);

bp Tadeusz Rybak (1977 r.) – obecnie biskup senior diecezji legnickiej;

bp Adam Dyczkowski (1978 r.) – obecnie biskup senior diecezji zielonogórsko-gorzowskiej;

ś.p. bp Józef Pazdur (1985 r.);

bp Jan Tyrawa (1988 r.) – od 2004 r. biskup diecezjalny bydgoski;

bp Edward Janiak (1996 r.) – od 2012 r. biskup diecezjalny kaliski;

bp Andrzej Siemieniewski (sakra w 2006 r.).

Święcenia biskupie o. Jacka Kicińskiego odbędą się więc w archikatedrze wrocławskiej 10 lat po poprzednich.

„Ufam, iż licznie przybędziemy na tę uroczystość, tak ważną dla naszego lokalnego Kościoła, aby otoczyć Biskupa Nominata naszą żarliwą modlitwą, wypraszając Mu dary i łaski Ducha Świętego, niezbędne do owocnego posługiwania pasterskiego.
Już dziś gorąco polecam osobę Księdza Biskupa Nominata modlitwom Ludu Bożego Archidiecezji Wrocławskiej. Proszę również o modlitwę w intencji pozostałych biskupów i kapłanów, którzy sprawują święte posłannictwo w naszej Archidiecezji. Spoczywa bowiem na nich trudne i odpowiedzialne zadanie umacniania w sercach wiernych cnót wiary, nadziei i miłości, których współczesny świat tak bardzo potrzebuje” – napisał abp Józef Kupny w specjalnym komunikacie.

Informacje historyczne powyżej zaczerpnięte głównie z publikacji ks. prof. Józefa Patera „Poczet biskupów wrocławskich”, Wrocław 2000

Zobacz także:

• wywiad z biskupem nominatem
• pod znakiem dwóch serc (herb)
• posłaniec Iskry Miłosierdzia
• owoc Roku Życia Konsekrowanego
• sylwetka biskupa nominata
• tuż po nominacji
• syn Niepokalanego Serca
• tworzący miejsca spotkań
• ojciec
• na wielu frontach