Maciej Rajfur: Skąd się wziął u Ojca akurat dominikański habit?

O. Łukasz Miśko OP: Najpierw chciałem być franciszkaninem. Pochodzę z franciszkańskiej parafii. Potem odbiłem w stronę benedyktyńską. Przebywałem chwilę w klasztorze w Tyńcu i bardzo mi się tam podobało, ale po kilku tygodniach zapytałem mojego opiekuna: a co z ludźmi? Z tymi, którzy do nas nie przyjadą, nie usłyszą tych chorałów, nie przeczytają książek, które wydajemy, itd. On odpowiedział, że mnisi nie po to są. Mnich jest po to, żeby był, a nie żeby wychodził. No i ostatecznie to dominikanie znaleźli się na przecięciu tych dwóch szlaków – jednym bardzo aktywnym, drugim bardziej kontemplatywnym. Myślę, że oni łączą w sobie te elementy, których szukałem. To życie w pewnym twórczym dobrym napięciu.