Drukuj
Poznajmy neoprezbiterów
publikacja 22.05.2021 11:44
Jest ich szesnastu. Oto nowi kapłani archidiecezji wrocławskiej. Wkrótce spotkamy się z nimi w parafiach, a dziś dzielą się kilkoma wiadomościami o sobie i swoim powołaniu.
Zapraszamy do zapoznania się z nowymi kapłanami archidiecezji wrocławskiej. Wystarczy kliknąć imię i nazwisko lub przeglądać kolejne strony artykułu.
Zobaczcie też zdjęcia z uroczystości święceń w katedrze - Święcenia prezbiteratu 2021
Ks. Szymon Kocemba z parafii p.w. św. Józefa Oblubieńca NMP w Lutyni.
Zawołanie: „Wszechmocne Twe słowo z nieba, z królewskiej stolicy, jak srogi wojownik runęło pośrodku zatraconej ziemi” (Mdr 18,15)
Chcę zostać kapłanem przede wszystkim dlatego, że Pan Bóg powołał mnie na tę drogę i dał mi doświadczyć swojej miłości. Stało się to możliwe dzięki „Wspólnocie Przymierza Rodzin Mamre” i kapłanom, którzy w tej wspólnocie posługują. Ich poświęcenie, zaangażowanie, a nade wszystko autentyczność życia zainspirowały także i mnie. Kilka lat temu, kiedy byłem jeszcze na studiach w Holandii, usłyszałem w sercu bardzo wyraźne wezwanie do kapłaństwa. Przez dłuższy czas towarzyszyło mi przekonanie, że wielu ludzi żyje bez Boga. To wewnętrzne wrażenie było na tyle mocne, że postanowiłem wrócić do Polski i wstąpić do Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu.
Szczególne zadania, w których siebie widzę w Kościele to sprawowanie sakramentów. Głęboko wierzę, że sakramenty święte są skutecznymi znakami przekazującymi łaskę. Nie wynika to tylko z wiary, ale także z refleksji intelektualnej nad Objawieniem i doświadczenia życiowego. Chcę być kapłanem dla ludzi, otwartym, który w mnogości duchowości, pomoże innym spotkać się z Bogiem. Co więcej jestem przekonany, że zwłaszcza dzisiaj istnieje wielka potrzeba głoszenia tej prawdy, że tylko Jezus Chrystus jest drogą, prawdą i życiem (J 14,6) – „Jakże mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił?” Sądzę, że odnalazłbym się w środowisku studenckim.
Ks. Adrian Gałuszka z parafii św. Andrzeja Boboli w Żurawicy (archidiecezja przemyska).
Zawołanie: Odwagi, wstań, woła cię (Mk 10, 49).
Pierwszy raz kiełkujące ziarnko powołania poczułem w swoim sercu na feriach zimowych, na które zabrał mnie i grupę ministrantów wiakariusz mojej rodzinnej parafii. Miałem może 12 lat. Idąc z księdzem Pawłem tamą na Jeziorze Solińskim skutym lodem zostałem zapytany czy podoba mi się życie księży. Oczywiście nie odpowiedziałem, choć we mnie jako młodym chłopaku to pytanie na tyle mocno wybrzmiało, że nie dało spokoju przez długi czas. Dało ono o sobie znać ponownie w klasie maturalnej, bo nieco z premedytacją sam przykryłem je kurzem czasu i uznania za niebyłe, jednak jego siła powodowana Bożym powołaniem doprowadziła mnie do dnia święceń. Choć stawiałem spory opór planom Pana Boga wobec mnie, bo moja formacja w seminarium została przerwana po trzecim roku, to mimo wszystko i z moją opieszałością dał sobie radę. Przecież jest Wszechmogący, więc jak Mu się nie poddać? W końcu dał mi swoje słowo, by być odważnym, wziąć się do roboty i iść za Nim, bo sam zawołał.
W czasie swojej praktyki w oławskiej parafii pw. śś. Piotra i Pawła odkryłem jak bardzo pociąga mnie posługa Słowa. Nic nie dawało mi tak wiele radości, jak głoszenie kazań i przygotowanie ich. Poza tym, tym do czego często wracam i miejscem gdzie został kawałek mojego serca, jest czas po trzecim roku formacji, kiedy miałem możliwość wyjechania na wolontariat misyjny do Abchazji, co również wspominam z ogromnym entuzjazmem, dlatego jeśli tylko byłaby taka możliwość, chciałbym część swojego kapłańskiego życia spędzić w taki sposób.
Ks. Natan Korsak-Kędzierski z parafii pw.: Podwyższenia Krzyża Świętego w Środzie Śląskiej.
Zawołanie: „W Tobie, o Panie złożyłem nadzieję, nie będę zawstydzony na wieki” (Te Deum – Ps. 31).
Chcę zostać kapłanem, ponieważ tak wiele razy doświadczyłem w swoim życiu obecności i działania Boga, że chcąc być jak najbliżej Niego nie wyobrażam sobie innej drogi. Chciałbym także ukazywać tym, których Pan postawi na mojej drodze to Boże Oblicze, którego ja sam doświadczyłem w różnych sytuacjach mojego życia. Chce pokazywać w moim kapłańskim życiu jak wielka jest Miłość Boga do człowieka i przez to do jak wielkich rzeczy jesteśmy przez Chrystusa zaproszeni. Bardzo ważne jest dla mnie kroczenie drogą przymiotów Najświętszego Serca Jezusowego, bo w nim znajduje się całą skarbnicę Bożych darów. Chciałbym by moje kapłaństwo było budowane na wzorze Serca Jezusowego.
Chciałbym pracować z małżeństwami i rodzinami, bo są one podstawą życia – domowym Kościołem, w którym rozwija się wiara i człowieczeństwo.
Ks. Mateusz Mielnik z parafii pw. Miłosierdzia Bożego we Wrocławiu-Gądowie.
Zawołanie: „Jeruzalem, jeśli zapomnę o Tobie, niech uschnie moja prawica” (Ps 137:5).
Będąc w szkole średniej, kiedy zastanawiałem się nad swoim życiowym powołaniem, dane mi było poznać kilku naprawdę wartościowych, dobrych księży. Widziałem ich zaangażowanie. Widziałem ich pasję. Widziałem jak robią „dobrą robotę” – coś, co było przeciwieństwem obecnej na świecie bylejakości. Pomyślałem, że też chciałbym czynić podobnie. Złożyłem dokumenty do seminarium duchownego. Dalej rozeznawałem. Rozeznałem. I jestem.
Ks. Arkadiusz Rurański z parafii pw św. Andrzeja Apostoła w Kucharzowicach.
Zawołanie: „Jesteśmy więc posłani w zastępstwie Chrystusa jako przedstawiciele Boga, który przez nas zachęca” (2 Kor 5, 20).
Już od szkoły podstawowej pojawiła się we mnie myśl o zostaniu księdzem. Z biegiem czasu rodziły się we mnie plany przeciwne kapłańskimi powołaniu. Ostatecznie jednak zdecydowałem się wybrać tę drogę.
Jestem dobry w drobnych rzeczach, która pomagają na drodze świętości mojej i innych.
Ks. Marcin Wachowicz z parafii pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Malczycach.
Zawołanie: „Twoim jucznym osłem się stałem i w ten sposób jestem blisko ciebie” (Benedykt XVI).
Zawsze patrzyłem na powołanie jako na wielką tajemnicę wybrania. Tajemnicę niezwykłej miłości Boga względem człowieka. Jako ksiądz chciałbym być świadkiem tej miłości wśród ludzi. Głosząc im Boże Słowo i udzielając sakramentów. Starając się odnaleźć tych najbardziej zagubionych i poranionych przez grzech. Często jesteśmy w naszym życiu właśnie jak takie osiołki, które nie wiedzą dokąd idą, i jaki jest cel ich drogi – jeśli jednak ufnie trwamy przy Bogu to możemy mieć pewność tego, że zawsze będzie nas prowadziła dobra ręka Stwórcy. W ten właśnie sposób rozumiem moje prymicyjne zawołanie.
Bardzo chciałbym zaangażować się w duszpastersko w parafii. Ogromne cenię sobie kontakt i współpracę z młodzieżą, jednak nie wykluczam również, jeśli będzie taka możliwość dalszego kontynuowania studiów teologicznych.
Ks. Jakub Waliłko z parafii pw. Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej w Siekierowicach.
Zawołanie: „Gdzie Ty pójdziesz, tam ja pójdę; gdzie ty zamieszkasz tam ja zamieszkam; Twój naród będzie mym narodem i Twój Bóg będzie moim Bogiem” (Rt 1,16).
Przede wszystkim uważam, że Bóg jest wielki, dobry i godzien chwały. Po doświadczeniu Bożej obecności i przylgnięciu do niego całym sobą stwierdziłem, że warto by jak najwięcej osób tak do Boga przylgnęło i go doświadczyło. Dlatego postanowiłem poświęcić swoje życie, aby ludzi do Boga przyprowadzać i ukazywać jego dobro.
Myślę, że jestem dobry w kontakcie z młodzieżą. Dobrze mi się z nimi współpracuje jak i młodzieży ze mną. Dodatkowo z racji tego, że mam łatwość w pisaniu tekstów na klawiaturze, dobrze się sprawdzam w pracach biurowych, przepisywaniu dokumentacji itp.
Ks. Michał Zalot z parafii pw. Bożego Ciała w Jarosławiu (diecezja przemyska).
Zawołanie: „Wielbi dusza moja Pana, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny!” (Magnificat).
Moja motywacja, do tego by zostać kapłanem jest dzisiaj nie inna, jak w dniu składania dokumentów o przyjęcie do seminarium duchownego, a mianowicie w dalszym ciągu jest przepełniona pragnieniem oddania się na służbę Panu Bogu i ludziom. Oczywiście z perspektywy minionego czasu, to pragnienie służby jest dzisiaj u mnie bardziej zrozumiałe i dojrzałe, otwierające ciągle nowe horyzonty działania w Kościele, co odczytuje jako wyzwanie na całe kapłańskie życie.
Nie zakładam planów wobec siebie, bo Pan Bóg ma stokroć lepsze plany na naszą przyszłość, co niejednokrotnie mi już pokazywał. Często, to co sam zaplanowałem, nie przynosiło tyle owoców, jak wtedy, kiedy trzeba było poddać się innej woli – być może Bożej (tak ją odczytuję), bo skoro Bóg działa przez swoje sługi, to ufam, że z chwilą święceń, poddając się woli biskupa, poddaje się Temu, który chce dla mnie najlepiej. Takiej właśnie postawy życzę sobie w kapłańskim życiu.
Ks. Dorian Dawidziak z parafii pw. NMP Matki Miłosierdzia w Oleśnicy.
Zawołanie: „Jedynie w Bogu spokój znajduje dusza moja” (Ps 62).
Pragnę zostać księdzem, gdyż wierzę, że do tej drogi powołał mnie Pan. Poprzez oddanie swojego życia na wyłączną służbę Bogu i ludziom, chcę dążyć do świętości. Czuję się szczęśliwym, że moje życie oddaje w ręce Wszechmogącego.
Czuję się dobry we wszystkim, w czym Pan Bóg mi błogosławi.
Ks. Michał Adamkowski z parafii pw. NMP Królowej Polski w Brzegu Dolnym.
Zawołanie: „Chcę raczej miłosierdzia, niż ofiary” (Mt 12, 7).
Myśl o kapłaństwie zrodziła się jeszcze w szkole podstawowej. Nie wiedząc z czym to się wiążę i jaka droga prowadzi do kapłaństwa takie pragnienie się we mnie zrodziło. Od samego początku dotknęło mnie słowo, że „Bóg jest miłością” (1 J 4, 16). Jako najważniejsze przykazanie Pan Jezus pozostawił nam przykazanie miłości Boga i bliźniego. Dlatego też jako moje zawołanie na całe kapłaństwo wybrałem słowa z Ewangelii według św. Mateusza: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary” (Mt 12, 7). Miłość (miłosierdzie) powinna być podstawą każdego naszego działania.
Myślę że w każdej sytuacji z jaką się spotkam zrobię wszystko by dobrze wypełnić swoją posługę. Jestem dyspozycyjny i otwarty na każde zadanie jakie będzie przede mną stało. Trudno określić jakie są dobre lub złe strony, bo to wszystko się nieustannie zamienia. To co dzisiaj jest zaletą jutro może być wadą, i odwrotnie. Staram się otwarcie podchodzić do tego co mam robić i nie opierać się na subiektywnych opiniach innych. Jeżeli miałbym posługiwać w grupie, z którą wcześniej nie miałem kontaktu, to jest to dobre pole do działania, by się zapoznać, współpracować i wspólnie iść przez życie wypełniając Boże wezwanie miłości bliźniego.
Ks. Michał Marciniak z parafii pw. NMP Matki Miłosierdzia w Oleśnicy.
Zawołanie: „Oto kładę moje słowa w twoje usta” (Jr 1, 9).
Chcę realizować wezwanie Pana Jezusa „pójdź za mną”, które usłyszałem kila lat temu. Wierzę że Pan mnie powołał bym przez swoją posługę niósł światło i nadzieję tym, którzy są spragnieni Chrystusa. Wydaje mi się, że szczególnie odnalazłbym się w posługa wśród młodzieży i w grupach ewangelizacyjnych.
Ks. Przemysław Pulnik z parafii pw. św. Jadwigi Śląskiej we Wrocławiu-Leśnicy.
Zawołanie: „I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy” (Mt 19, 29).
Chcę zostać kapłanem, aby służyć Bogu i ludziom do których mnie pośle. Byłem ministrantem od pierwszej klasy szkoły podstawowej i moim marzeniem było, aby w przyszłości odprawiać Mszę świętą, spowiadać i głosić kazania. Wierzę w Boga, kocham Kościół założony przez Jezusa Chrystusa i ufam w to, że sakramenty święte, które będę sprawował, mają prowadzić wierzących do zbawienia. Na prośbę księdza arcybiskupa służyłem w zeszłym roku jako wolontariusz w kilku domach opieki więc oprócz duchowego wsparcia chcę także posługiwać w tych miejscach, gdzie ludzie czekają na pomocną dłoń i życzliwe słowo.
Pójdę wszędzie tam, gdzie pośle mnie ksiądz arcybiskup – może nie raz będzie to dla mnie trudne, ale wyznaję taką zasadę, że nie wszystko potrafię, lecz z pomocą Boga i dobrych ludzi jestem w stanie się wszystkiego nauczyć. Myślę, że każdy kapłan ma takie duszpasterskie poletko na którym czuje się najlepiej – dla mnie takim obszarem jest praca z dziećmi i młodzieżą. Chciałbym katechizować w szkole, zajmować się przy parafii liturgiczną służbą Ołtarza i pomagać młodym ludziom odkrywać w Jezusie Chrystusie kochającego Boga. Pan Bóg czasem lubi robić niespodzianki, więc może być tak, że zamiast młodzieżowej grupy dostanę pod opiekę seniorów i to z nimi przyjdzie mi współpracować. We wszystkie zadania i obowiązki, które zostaną mi powierzone, będę się starał na miarę swych możliwości wkładać jak najwięcej serca i zaangażowania, aby to co będę robił dawało Boże owoce.
Ks. Mateusz Smaza z parafii pw. św. Maksymiliana Marii Kolbego we Wrocławiu.
Zawołanie: Znam twoje czyny. […] Chociaż moc masz znikomą, zachowałeś moje słowo i nie zaparłeś się mego imienia. (Ap 3, 8).
Chcę zostać księdzem, bo wezwał mnie do tego Chrystus. Moje powołanie jest związane ze wspólnotą z Taize. To tam, prawie 7 lat temu modląc się Słowem Bożym przed Chrystusem ukrytym w tabernakulum znalazłem w Piśmie Świętym te słowa, które umieściłem na moim obrazku prymicyjnym. Bóg znając mnie, moje czyny powołał mnie, choć wie, że mam znikome siły, jestem słabym człowiekiem, aby samemu wytrwać. Wierzę, że On mi pomoże, bo ja w moim życiu się Go nie zaparłem i staram się zachowywać Jego słowo.
Jestem dobry w troszczeniu się o liturgię. Od dziecka było dla mnie ważne, aby to co święte traktować jak święte. Staram się przez dbałość o liturgię ułatwiać ludziom spotkanie z Bogiem i ukazywać Jego piękno. Dosyć dobrze śpiewam i (podobno) mówię ciekawe homilie, ale to trzeba słuchaczy zapytać.
Ks. Michał Wereta z parafii pw. św. Mikołaja, biskupa w Skwierzynie (diecezja zielonogórsko-gorzowska).
Zawołanie: „Wszystko postawiłem na Maryję” (bł. Ks. kard. St. Wyszyński).
Chce, być blisko, ludzi i ich problemów, chce być z nimi i dla nich. Pragnę, każdego dnia przybliżać ich do Boga. Moja droga ku kapłaństwu jest nieco dłuższa niż pozostałych kolegów z roku, więc tym bardziej cieszę się i jestem wdzięczny Bożej Opatrzności, że dotarłem, aż dotąd.
Co do zadań, w których się widzę, to jestem zdecydowany podjąć każde, które będzie mi powierzone.
Ks. Jakub Wiechnik z parafii pw. NMP Nieustającej Pomocy w Lublinie (archidiecezja lubelska).
Zawołanie: „Nie lękaj się, bo cię wykupiłem, wezwałem cię po imieniu; tyś mój” (Iż 43,1).
Dlaczego chce zostać kapłanem? Nie wiem czy można sensownie odpowiedzieć na takie pytanie. Z powołaniem jest jak z zakochaniem: po prostu się kocha. Pan Jezus przebija serce strzałą miłości, która ma na imię Duch Święty i człowiek traci głowę. Tak było w moim życiu: 30 kwietnia 2010 roku grałem na gitarze na środku Krakowskiego Przedmieścia w Lublinie. Podszedł do mnie człowiek, który wręczył mi obrazek Jezusa Miłosiernego i to wydarzenie zmieniło moje życie. Zamieniłem granie rock&rolla na granie uwielbień we wspólnocie charyzmatycznej. A fascynację Mickiem Jaggerem na fascynację św. Franciszkiem z Asyżu.
Najbardziej lubię śpiewać chorał, mówić homilie, adorować Pana Jezusa, czytać komentarze biblijne. Lubię piękne kwiaty w kościele ale nie umiem ich układać. I kocham katechezę. Nie mogę się doczekać pracy w szkole i pięknych asyst z liturgiczną służbą ołtarza. Koniecznie z duża ilością kadzidła. Lubię dysputy filozoficzne i teologiczne, zwłaszcza z osobami poszukującymi i inaczej myślącymi. Nie mogę się doczekać sprawowania sakramentów i towarzyszenia ludziom w ich drodze do Pana Jezusa.
O. Mateusz Cyganik CMF (Zgromadzenia Misjonarzy Klaretynów) z parafii pw. św. Marcina w Białym Kościele.
Zawołanie: „Powołał Mnie Pan już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię ” (Iz 49,1).
Chcę służyć Bogu w zakonie i pomagać innym (zwłaszcza młodym) w rozeznawaniu powołania.
Lubię grać na gitarze, słuchać muzyki i chodzić po górach. W kapłaństwie chciałbym służyć Panu Jezusowi jako dobry misjonarz. Tak, żeby rodziny (ta w której się wychowałem i ta zakonna) nie musiały się za mnie wstydzić.