Jedynie w dniu Objawienia Pańskiego, po odśpiewaniu Ewangelii, kapłan diakon lub kantor z ambony, zgodnie ze starożytnym zwyczajem Kościoła, ogłasza datę Paschy i świąt ruchomych bieżącego roku, według konkretnej śpiewanej formuły. Wierni słuchają go w postawie stojącej.

Jest to element liturgii współcześnie dość rzadko spotykany, choć w niektórych parafiach wykonywany regularnie co roku. Przed wiekami dzięki niemu wierni mogli lepiej zaplanować swoje działania i dostosować swoje plany w czasach, kiedy kalendarze nie były ogólnodostępne. Pamiętajmy, że Święto Zmartwychwstania Pańskiego nie ma stałego terminu zarówno w kalendarzu juliańskim, jak i gregoriańskim.

Obejrzyj i wysłuchaj wykonanie anuncjacji przez ks. Mateusza Smazę z parafii pw. Miłosierdzia Bożego w Brzegu.

Co ciekawe, w pierwszych wiekach chrześcijaństwa wyznaczanie daty świętowania Wielkanocy nie było takie oczywiste Toczono w tej kwestii niezwykle zacięte spory, które dzieliły biskupów świata chrześcijańskiego. Warto się w tym kontekście zapoznać z postacią św. Ireneusza z Lyonu. Ostatecznie problem rozwiązano na soborze nicejskim I w 325 roku. Wtedy Kościół powszechny przyjął już jako swoją, aleksandryjską metodę obliczania daty Wielkanocy, czyli tę, która była praktykowana przez biskupa Rzymu. Niedziela Wielkanocy wypada w niedzielę, która następuje po pierwszej pełni księżyca po równonocy wiosennej.