Na początku losów tego zgromadzenia, czyli od 1905 r., funkcjonowała sodalicja. Kobiety zbierały się na modlitwie i na pomocy ludziom, dając choćby zalążek Caritas we Wrocławiu. Po wielu latach powstała potrzeba odnowienia takiej grupy modlitewnej świeckich. Udało się to s. Krystynie Smolarczyk CDC na początku XXI wieku. Po okresie letnim chętni spotykają się w każdą pierwszą sobotę miesiąca o godz. 14 w klasztorze przy ul. Kapitulnej 4. Modlą się przed Najświętszym Sakramentem, uczestniczą w Eucharystii, słuchają konferencji, a także integrują się i wymieniają doświadczenia podczas agapy. W międzyczasie poznają historię zgromadzenia. Utrzymują także ze sobą kontakt na co dzień. Co jakiś czas organizują wyjazdy rekolekcyjne.

Elżbieta Wójcik z parafii pw. Opieki św. Józefa na Ołbinie należy do reaktywowanej wspólnoty od jej początku, czyli nieprzerwanie od 17 lat. – Jesteśmy victima caritatis, czyli ofiarą miłości. Uwielbiamy i wynagradzamy Bożemu Sercu, tak jak siostry w zgromadzeniu. Realizujemy służebną miłość w tym chaotycznym świecie. Jesteśmy szczęśliwi, ponieważ matka generalna powiedziała: „My istniejemy z wami, a wy istniejecie z nami”. Razem tworzymy zakonno-świecką rodzinę – mówi pani Elżbieta. Do wspólnoty trafiła przez pocztę pantoflową, czyli zaproszenie znajomych. Ten sposób działa do dziś. – Modlimy się za zbawienie ludzi, za sprawy potrzebne zgromadzeniu, za chorych i cierpiących. Siostry też nas wspomagają modlitwą – dodaje E. Wójcik.

Dołączyć do grupy od teraz może każdy, bez względu na wiek. Jeśli potrzebujesz duchowej kotwicy, przystani, tam pogłębisz swoją wiarę i znajdziesz duchowe wsparcie. A może chcesz zaoferować je innym? Wspólnota daje taką możliwość.

– Ci ludzie są naszą podporą i radością. Raz przychodzi 15, innym razem 30 osób. Wspólnota nie ma statusu. Te osoby kochają Boże Serce i sympatyzują ze zgromadzeniem. Zalążkiem stali się wierni z parafii, gdzie nasze siostry pracowały. Potem pocztą pantoflową zachęcano kolejnych – mówi s. Marietta Miksa CDC. Jak zaznacza, po II Soborze Watykańskim zauważono, że osoby świeckie były nieco zaniedbane w Kościele. I to sobór pokazał ich ważne miejsce. Przy wielu zgromadzeniach funkcjonują odłamy świeckich, jak u franciszkanów, dominikanów czy salezjanów. – Są one niezwykle potrzebne, bo ludzie ze świata mogą nieść charyzmat dalej niż my. Mogą – wbrew pozorom – więcej zdziałać i pomagać. Siostra zakonna nie zawsze dotrze w różne środowiska. Nasz charyzmat to wynagradzanie Bożemu Sercu i potrzebujemy takiego zaplecza. Jesteśmy szczęśliwe, że mamy takich ludzi wokół siebie, że możemy na nich liczyć, a oni na nas. Ta grupa jest dla nas jak piąta Ewangelia – zaznacza s. Marietta.

Zakonnice z Ostrowa Tumskiego są zbudowane świadectwem codziennego życia osób świeckich, które mimo swoich obowiązków znajdują czas dla Boga. – Czasem my wpadamy w rutynę życia konsekrowanego, a oni odświeżają naszą wiarę na nowo – przyznaje s. Marietta.