Księgowość, pierogi i miłość

Kazimiera Siwoń ukończyła 9 marca 100 lat. Podczas urodzinowych obchodów odznaczona została złotym medalem „In Caritate Servire”, przyznanym przez dyrektora Caritas Polska ks. Marcina Iżyckiego.

Z ks. Dariuszem Amrogowiczem.
Agata Combik /Foto Gość

Jubilatka już w latach 60. ubiegłego wieku zaczęła intensywnie angażować się w pomoc osobom potrzebującym wsparcia. Do 90. roku życia pracowała jako skarbnik parafialnego zespołu Caritas. – Od zawsze była wrażliwa na innych – mówi jej córka Renata.

W biurze i w świetlicy

Urodziła się w miejscowości Kałusz na terenie województwa stanisławowskiego. – Było nas w domu dziewięcioro rodzeństwa. Ja byłam najmłodsza. Dobrze się żyło w takiej dużej rodzinie! – mówi pani Kazimiera. Po wojnie musiała opuścić rodzinne strony. Jako repatriantka najpierw zamieszkała na Pomorzu, w Człuchowie. Tam kontynuowała naukę, przerwaną przez wojnę, uczestnicząc po pracy w wieczorowych kursach. Liceum i studia ekonomiczne ukończyła już we Wrocławiu. – W mieście zalegały wtedy sterty gruzów. Mama chodziła na odgruzowywanie, sadzenie drzew. Pracowała w księgowości w różnych przedsiębiorstwach. Od zawsze wszystkim pomagała – wspomina córka. – Kiedy przyjechała do Wrocławia, zapisała się od razu do Chóru Polskiego Radia. Tam poznała mojego ojca. Miała zawsze w sobie wiele radości i taką potrzebę bycia z ludźmi. Razem z przyjaciółmi ze studiów tworzyli zgraną paczkę, która przez lata spotykała się na urodzinach, imieninach, uczestniczyła w zabawach sylwestrowych, balach kotylionowych w Klubie Ekonomisty. Dzisiaj boli ją, że już niemal wszyscy jej bliscy i znajomi z dawnych lat odeszli.

Kiedy pani Kazimiera przeszła na emeryturę, zaangażowała się na wielu nowych polach. Wstąpiła m.in. do Odnowy w Duchu Świętym przy salezjańskim kościele pw. św. Michała Archanioła. Tam włączyła się w działalność parafialnej świetlicy opiekującej się dziećmi wymagającymi pomocy. Pani Renata pamięta, jak pewien chłopiec – Marcinek – zapytany przez jej mamę w sklepie o to, co chciałby dostać na imieniny, wskazał… paczkę pierogów. Wkrótce po tym wydarzeniu pani Kazimiera ulepiła całe góry pierogów – tak, by starczyło dla wszystkich dzieci ze świetlicy. Mogły się tam bawić, uzyskać pomoc w nauce, skorzystać z posiłku, panie pomagały im także w przygotowaniach do Pierwszej Komunii św. (nasza jubilatka wypiekała np. torty na takie okazje).

Seniorzy na wagę złota

Kiedy duszpasterzem przy kościele pw. Najświętszego Imienia Jezus został ks. Tadeusz Rusnak, przy uniwersyteckiej świątyni powstał Parafialny Zespół Caritas. Pani Kazimiera całym sercem włączyła się w jego prace, służąc także umiejętnościami zawodowymi. Prowadziła księgowość oddziału do 90. roku życia! Zresztą jeszcze jako 98-latka była osobą w pełni samodzielną.

Na obchodach urodzinowych, zorganizowanych na Ostrowie Tumskim przez Caritas Polska i Caritas Archidiecezji Wrocławskiej, jubilatce wręczone zostały złoty medal „In Caritate Servire”, a także ikona z wizerunkiem miłosiernego Samarytanina. Odczytano list ks. Iżyckiego. Życzenia składali również dyrektor Caritas Archidiecezji Wrocławskiej ks. Dariusz Amrogowicz oraz ks. Arkadiusz Krziżok, proboszcz parafii pw. Najświętszego Imienia Jezus, gdzie dwa dni później w intencji zasłużonej parafianki odprawiona została uroczysta Msza św.

Pani Kazimiera zdmuchnęła świeczki na urodzinowym torcie, po czym przyszedł czas wspomnień, opowieści, oglądania starych fotografii.

– Większość naszych wolontariuszy to seniorzy – mówi rzecznik wrocławskiej Caritas Paweł Trawka. – Korzystamy z ich bogatego doświadczenia, talentów. Nie chodzi tu tylko o doświadczenie zawodowe, ale życiowe. Bardzo potrzeba wolontariuszy, którzy potrafią porozmawiać i z samotną matką, i z seniorem, i z każdym. Starsze osoby, od lat znające dane środowisko, wiedzą, jak efektywnie pomóc, mają liczne kontakty, znajomości sąsiedzkie – tłumaczy. Inna sprawa, że i sami często rozkwitają w takiej działalności, nabierają wigoru. – Czują się potrzebni. Mają motywację, by wyjść z domu, być z ludźmi. Mają dla kogo – podkreśla.