Trochę słabo jak na pedagoga z tym air softem. Strzelanki, w komputerze czy w plenerze bardzo szybko wyrabiają w grającym automatyczne odruchy i sposób myślenia raczej niepożądany w codziennym życiu wśród ludzi i dla nich. Strzelaj pierwszy do wszystkiego co się rusza? Już parę sesji gry utrwalatakie rekcje. Jak potem oczekiwać od kogoś wrażliwości, empatii, chęci pomocy spotkanemu na ulicy człowiekowi w potrzebie albo prostej uprzejmości i uśmiechu chociażby? Załóżmy że Tata także nie wciągnął się za bardzo w taką wątpliwą zabawę, a to możliwe. Z mojego doświadczenia, wprawdzie z lat kiedy internet czy smartfon nikomu się nie śniły, wiem że na pewno bez wahania porzuciłbym ulubione zajęcia które też miałem, gdyby Tata po prostu poprosił mnie o pomoc w męskich zajęciach w domu, na działce, zabrał ze sobą na zakupy, do kina, albo po prostu na wspólny długi spacer w nieznane. Niekoniecznie byłbym zachwycony gdyby nabrał tych samych zainteresowań co ja, bo pewnie byłby w tym lepszy i narzucał swoje rozwiązania. Lepiej żeby pokazał mi swoje, to zawsze jakoś poszerza horyzonty i rozwija. Dzięki wspólnemu wakacyjnemu kompletowaniu zielnika do dziś odróżniam sosnę od lipy albo dębu, o co nie podejrzewam nawet niektórych dzisiejszych ministrów od środowiska. To by było na tyle uwag w temacie ojcowsko-synowskich, zawsze pożądanych, wspólnych działań.

Niczego nie da się odkleić bez zmiany stosunków społecznych na sprawiedliwe, a więc bez nawrócenia się i życia po Bożemu!