Abberacją jest oceniać (jako kicz) cokolwiek czego się nie widziało. Już po spektaklu widzowie wypowiadali się dla mediów, że były tam dwie krótkie sceny erotyczne. Otóż młody panie redaktorze. Jest cenzurą (w przeciwieństwie do pana pamiętam jak działała instytucjonalna cenzura w czasach PRL) żądanie zdjęcia z afisza spektaklu, którego zarysy scenariusza się przeczytało. Albo i nie... To jest cenzura i to instytucjonalna, bo ministerialna. Pisząc, że nie pójdzie pan na spektakl korzysta pan z niczego innego jak z wolności właśnie. Tak jak udział w spektaklu jest przejawem wolności. Malo tego udział w nim nie narusza w żaden sposób wolności innej osoby i nie wkracza w sferę jego swobód. Identycznie z samym wystawieniem spektaklu. Zupełnie spokojnie można wszak dokonać wyboru takiego jak pan. Zapewne też nie pójdę na tę sztukę. Tyle, że wyłącznie z jednego powodu. Mieszkam na drugim końcu Polski. Jeśli jednak teatr z tą sztuką będzie w pobliżu mnie to na pewno pójdę. Bo raczej słucham tych, którzy już widzieli niż tych, którzy prewencyjnie mi tego zakazują.

Skąd autor artykułu czerpie wiedzę na temat tego spektaklu?

"Czy wolność, również w sztuce, nie ma żadnych granic? Ano ma. Tą granicą jest... wolność drugiego człowieka." - napisano w felietonie. Założymy przez chwilę, że jestem osobą niewierzącą lub innej religii. Co roku w Boże Ciało centra miast i miasteczek a nawet wsi blokowane są na jakiś czas przez procesje i nabożeństwa. Czyż to, że nie mogę swobodnie poruszać się po drogach nie jest zamachem na moją wolność (wolność innego człowieka niż uczestnika procesji)? Otóż nie, bo zwykle mam jeszcze inne wybory. Ktoś tam kieruje ruchem, wyznacza objazdy i z nich mogę skorzystać. No i wcześniej media podają informacje o tym w jakim czasie i gdzie nie będę mógł przejechać. A zatem daje mi się możliwość wyboru drogi, czyli nadal jestem wolnym człowiekiem. Analogie są aż nazbyt widoczne, choć w blokowaniu ulic i dróg w Boże Ciało wielu widzi zamach na swoją wolność. Tak jak w transmitowaniu dźwięków z kościoła na pół osiedla za pomocą zewnętrznych głośników.

Powtórzę i rozszerzę wpis z wcześniejszego artykułu. Nie sztuka mieć rację, sztuka potrafić ją rozsądnie zaprezentować i obronić.

Z jednej strony to pseudoartystyczne dziełko jest jednocześnie marną sztuką i elementem lewackiej polityki społecznej której celem jest stworzenie "nowego, wyzwolonego człowieka." I jako taka w sposób oczywisty nie powinna być wystawiana i finansowana w publicznym teatrze za nasze pieniądze.
Z drugiej strony protesty o podłożu religijnym, nie dość że nieskuteczne są kontrproduktywne (takie nowe modne słowo) i przynoszą więcej szkody niż pożytku. Dają łatwą pożywkę do wyszydzania i ataków na Kościół i są dodatkową (prowokowaną) promocją.
A wystarczyłby jeden dobry prawnik który nie bałby się ostracyzmu ze strony zlaicyzowanego środowiska i można na drodze prawnej (post factum) dać tak po plecach (finansowo) tym pseudoartystom, że szybko odechciałoby się im wystawiać takie coś.
Modlitwę różańcową można było zorganizować (odpowiednio to nagłaśniając) w najbliższym kościele. Robienie protestu w tej formie jest zarówno doskonałą "promocją" tego "dzieła" jak i okazją do różnego rodzaju prowokacji - jak choćby siłowe blokowanie wejścia, co absolutnie nie powinno mieć miejsca.
Teraz dodatkowo doszedł kontekst polityczny - oczywisty drugi wątek polityczny. Prof. Gliński (zacny i ideowy człowiek zapewne) dał się wciągnąć w kompletnie nieprzygotowany, nieumocowany prawnie list o odwołanie spektaklu. I już mamy konferencję Petru i Mieszkowskiego, zapowiedź wniosku o odwołanie Glińskiego, teksty o zapędach totalitarnych PiSu.
A wystarczyło pomyśleć i z należytą rozwagą podejść do tematu.

No dobrze... a jeśli owa sztuka zrobi kolejny krok dalej... i w scenariuszu będzie scena gwałtu z dzieckiem. I znajdą się rodzice, którzy będą uważali, że to piękna sztuka i ich dziecko jest gotowe w niej wystąpić. Nawet w takiej scenie... są wolni i mogą tak zdecydować. Albo będzie scena morderstwa..i nawet znajdzie się aktor, który w imię szczytnej idei obrony wolności sztuki zgodzi się poświęcić, albo akurat i tak będzie planował samobójstwo, bo ma depresję, a tak będzie mógł to zrobić ktoś inny i jeszcze z oklaskami (oczywiście będzie wymagana większa ilość takich aktorów, bo inaczej sztuka skończy się na premierze)... żarty? to coś innego? No właśnie nie... polskie prawo, podobnie jak zabijania i pedofilii, zabrania pokazywania pornografii w miejscach publicznych, a takim jest teatr. Jeśli policja przyłapie w parku parę współżyjącą ze sobą to może ukarać ich mandatem... a w teatrze to już sztuka? A jeśli jacyś widzowie w trakcie owej sztuki stwierdzą, że też chcą taką scenę "odegrać" na widowni to będzie wszystko ok?
Pojęcie "sztuka" już dawno się zdewaluowało... teraz wystarczy wystawić muszlę klozetową z kawałkiem rury i już będzie instalacja do podziwiania..i to samo dzieje się w teatrze... Czy wolność ma polegać na tym, że ja coś uważam za sztukę wiec tak jest?

W zasadzie tekst można przestać czytać po drugim zdaniu.

Ciekaw jestem czy autor w ogóle chodzi do teatru?

Odnoszę wrażenie, że "Rzeczpospolita" nie jest lewacką gazetą - wszystkim, którzy nie widzieli sztuki, ale nie przeszkadza im to w pisaniu, że "to pseudoartystyczne dziełko jest marną sztuką" i widzeniu w niej "elementu lewackiej polityki społecznej", polecam zapoznanie się z recenzją opublikowaną na łamach tego dziennika:

http://www4.rp.pl/Teatr/311229947-Smierc-i-dziewczyna-Bajka-o-przemocy.html

Z całym należytym szacunkiem Osobie Autora - ale ten artykuł jest obskurancki.
np. "Jeśli coś godzi choćby w uczucia drugiej osoby - tak jak przedstawienie w Teatrze Polskim - jest swoistym gwałtem na wolności."

Pański wywód godzi w moje uczucia. Godzi dotkliwie, do bólu, bo nie spodziewałem się, że w ogóle coś takiego można zakwalifikować do druku.
Ale poszło.
Ponieważ jednak zostałem dotkliwie poturbowany uczuciowo przez Pana - zatem, idąc tropem Pańskiej logiki - oczekuję, że odłoży Pan pióro (czy też: nie uruchomi Pan Worda w laptopie) i nie będzie mnie już Pan ranił swoimi infantylnymi wywodami.
Mówiąc krótko: proszę przestać się publicznie wypowiadać. Bo rani Pan moje uczucia.

To logiczne, prawda?
Z góry dziękuję za wypełnienie mojej skromnej prośby!