Rozumiem, że pani przetestowała wszystkie geny jeden po drugim i ma niezbitą pewność, że żaden za orientację seksualną nie odpowiada? Ewentualny związek orientacji z genetyką, jeśli istnieje, a wiele wskazuje że tak, na pewno nie jest tak prosty, że będzie się dało wskazać: o, to ten gen. A twierdzenie z całą pewnością, że "nie istnieje", podczas gdy sprawa wciąż jest to przedmiotem badań, jest dowodem na małe rozeznanie pani doktor w mechanizmach działania nauki. Być może nigdy nie uda się tej kwestii rozstrzygnąć, ale w tej chwili żaden szanujący się naukowiec, nie będący pod wpływem ideologii, nie powie "na pewno nie".

Tu jest tyle bzdur, że nie wiadomo od czego zacząć. Czy jeśli homoseksualista się rozmnoży, nie "wyrzekając się" homoseksualizmu, to już nie ma zaburzenia? Jeśli jestem hetero, a się nie rozmnażam, to jestem zaburzona? Czy leworęczność to zaburzenie? Nie wykryto wszak genu leworęczności i jest stosunkowo rzadka. Czy rude włosy to zaburzenie? Występują w populacji ludzkiej rzadziej niż nieheteroseksualność. Czy gorzej ma dwójka ludzi unieszczęśliwiona na całe życie - ukrywający swoją orientację mężczyzna i jego początkowo nieświadoma żona, czy biedne społeczeństwo, które musi patrzyć na mężczyzn trzymających się za ręce? Czy kiedyś było lepiej, kiedy geja można było skazać na więzienie lub śmierć? Tyle pytań do pani doktor...

Stan braku współżycia nie jest zaburzeniem. To bardzo powszechny stan dla człowieka, jak najbardziej zgodny z biologią. Współżycie intencjonalnie wykluczające płodność - ono jest zaburzaniem aktów płciowych.

W zasadzie jedna kwestia zamyka temat. Z punktu widzenia ewolucji/natury stosunki homo są bez sensu i jako takie nie mają kompletnie znaczenia, i dlatego można powiedzieć, że są nienaturalne. Reszta jest ideologicznym biciem piany.

Mnie najbardziej ujęły dwie myśli z tego wywodu:

Mnie najbardziej ujęły dwie myśli z tego wywodu:

"Przekonuje, że można całe życie przeżyć jako homoseksualista w małżeństwie z kobietą, albo w samotności i wcale nikt inny nie musi o tym wiedzieć."

Zakładając, że małżeństwo obejmuje także współżycie, to wygląda mi to na zachętę do uciekania w oszustwo względem osoby, z którą zawiera się taki "związek". Nie mówię tutaj o przykładzie osoby biseksualnej, dla której współmałżonek może być także atrakcyjny seksualnie, ale o przykładzie osoby biegunowo homoseksualnej.

Ciekawe czy wygłaszając takie tezy pani doktor powtórzyłaby je twarzą w twarz osobie, która weszła w taki związek, gdzie jej współmałżonek tkwi wbrew swojej naturze i nie współżyje z nią lub też zmusza się do współżycia. Z artykułu wnioskuję, że to zdaniem autorki jest "lepszy" sposób radzenia sobie z tym rzekomym "zaburzeniem".

Po prostu ekstra pomysł.

"Dr Próchniewicz przekonuje, że jest możliwa zmiana orientacji homoseksualnej na heteroseksualną, ale jest to bardzo trudne. - (...) Wymaga to motywacji, cierpliwości, ale także... pieniędzy, bo takie terapie kosztują."

Ciekawe jaki jest poziom skuteczności takiej terapii. Nie mówię o skuteczności deklaratywnej, gdzie ktoś tłumi swoją seksualność (patrz pierwszy przykład), przestaje się do niej przyznawać. Chodzi mi o to ile osób przestaje odczuwać pociąg do osób własnej płci, a skutecznie i trwale "nabywa" popęd heteroseksualny. I nie chodzi mi osoby biseksualne, ale o osoby wyraźnie homoseksualne.