Drukuj
Jedenastu wspaniałych
publikacja 27.05.2023 10:31
Przedstawiamy Wam nowych kapłanów archidiecezji wrocławskiej. Wkrótce spotkamy się z nimi w parafiach, a dziś dzielą się kilkoma informacjami o sobie i swoim powołaniu.
Zapraszamy do zapoznania się z nowymi kapłanami archidiecezji wrocławskiej. Wystarczy kliknąć imię i nazwisko lub przeglądać kolejne strony artykułu.
Zobacz też zdjęcia z uroczystości święceń kapłańskich: Chwała Panu za nowych prezbiterów!
Zobacz też zdjęcia z naszej tradycyjnej sesji zdjęciowej księży neoprezbiterów: Oni też mogą ruszyć świat
Ks. Hubert Chojecki z parafii pw. NMP Fatimskiej w Oleśnicy
Zawołanie: "A jednak, Panie, Ty, jesteś dla mnie tarczą, Tyś chwałą moją i Ty mi głowę podnosisz" (Ps 3, 4)
Moja droga do kapłaństwa zaczęła się w wieku ok. 7-8 lat. Wówczas z moją babcią udawałem się na Msze święte, ale też doskonale pamiętam nabożeństwa majowe, a także październik, kiedy odprawiany był Różaniec. Po I Komunii Świętej to powołanie zaczęło we mnie dojrzewać. Zostałem wtedy ministrantem. Starałem się być na Mszy św. jak najczęściej. Spotykałem się z takimi komentarzami: "Ty to na pewno będziesz księdzem". W klasie maturalnej wiedziałem, że chcę iść do seminarium, ale po egzaminie dojrzałości zacząłem pracę zawodową. Furtę seminaryjną przekroczyłem dopiero dwa lata później.
Ks. Marcin Jakimów z parafia pw. św. Józefa Oblubieńca NMP w Nasławicach
Zawołanie: "Dosięgła mnie Twa miłość, serce me zranione" (św. Jan od Krzyża)
Boże wezwanie odczytałem względnie późno. Miałem wówczas 23 lata i studiowałem automatykę i robotykę na Politechnice Wrocławskiej. Pomimo że było to dla mnie totalne zaskoczenie, ale zarazem pozytywny przewrót w życiu, postanowiłem skończyć studia i zastanowić się nad tym, do czego wzywał mnie Bóg. Moje zawołanie, zaczerpnięte z poezji świętego Jana od Krzyża, idealnie opisuje to wszystko, co wówczas czułem. Najważniejszym celem każdego z nas powinno być życie w miłosnej relacji. To ona nadaje sens życiu. Ja ten sens odczytałem w chwili, gdy Bóg mnie powołał do służby kapłańskiej - ta relacja otwiera moje serce na drugiego człowieka, przynagla, aby miłość, którą Bóg mnie obdarował, przekazywać innym nie tylko przez posługę sakramentalną, ale również poprzez świadectwo własnego życia.
Ks. Paweł Miotk z parafii pw. św. Mikołaja w Grudziądzu (diecezja toruńska)
Zawołanie: "Totus Tuus Maria ego sum et omnia mea Tua sunt" (św. Ludwig Maria Grignion de Montfort)
Moja droga do kapłaństwa nie była łatwa i prosta, bo prowadziła przez zgromadzenie zakonne w Krakowie, Toruń, aż do Wrocławia. W tej drodze zawsze towarzyszyła mi Maryja. To przed Jej wizerunkiem czczonym w grudziądzkiej bazylice od najmłodszych lat się zawierzałem i Ona mi towarzyszyła przez całą drogę powołania. Teraz, będąc kapłanem, jeszcze usilniej się Jej zawierzam, wołając: "Totus Tuus Maria ego sum et omnia mea Tua sunt - Cały Twój, Maryjo, i wszystko, co moje, do Ciebie należy.
Ks. Paweł Nizioł z parafii pw. parafii pw. św. Jadwigi w Węgrach
Zawołanie: "Idę za Tobą z całego serca, odczuwam lęk przed Tobą i szukam Twego oblicza" (por. Dn 3, 41)
Odkąd pamiętam, chciałem zostać księdzem. Pierwsze oznaki powołania odkryłem już jako przedszkolak. Zaczęło się dosyć niewinne od tak zwanej zabawy w księdza. W praktyce wyglądało to tak, że ciągnąłem mamę do pierwszej ławki, tak by dokładnie widzieć wszystko to, co ksiądz robił przy ołtarzu, a potem w domu to naśladowałem. Pragnienie kapłaństwa towarzyszyło mi przez całe życie, choć z różnym natężeniem. Dopiero w klasie maturalnej podjąłem ostateczną decyzję o wstąpieniu do seminarium. Kiedy o swojej decyzji powiedziałem moim najbliższym, wtedy mojej mamie przypomniało się, jak będąc kilkumiesięcznym dzieckiem ciężko zachorowałem na zapalenie płuc i stan mojego zdrowia był bardzo poważny. Wówczas w spontanicznej modlitwie powiedziała: "Boże, nie zabieraj mi go, niech on Tobie służy".
Ks. Michał Plona z parafii pw. św Maksymiliana Marii Kolbego we Wrocławiu
Zawołanie: "Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił" (Łk 5, 10)
Do seminarium poszedłem od razu po maturze w 2010 roku. Jednakże po niespełna dwóch latach poszedłem na urlop dziekański. Po jego upływie zdecydowałem się odejść całkowicie. Poszedłem do pracy i zacząłem inny kierunek studiów. Pracowałem w różnych branżach, ale mimo odejścia z seminarium nie odszedłem ze służby liturgicznej. Miałem świadomość, że wiara mnie "trzyma". Po pewnym czasie poruszyło mnie "coś", aby jednak spróbować po raz kolejny. Za zgodą księdza rektora wróciłem do seminarium w 2018 roku. Przekonałem się, że nie warto planować po swojemu życia, bo Bóg zrobi i tak to, co chce, jeśli Mu na to pozwolimy. Ja Mu zaufałem i się nie zawiodłem.
Ks. Daniel Potępa z parafii pw. św. Mikołaja w Brzegu
Zawołanie: "Ukochałem cię odwieczną miłością" (Jr 31, 3)
Od dziecka byłem przy Kościele, angażując się w jego życie i działalność w różny sposób. Jednak pierwsze myśli o powołaniu do służby kapłańskiej pojawiły się dopiero po przyjęciu sakramentu bierzmowania i wprawiały mnie one wówczas w lekkie zakłopotanie. Nie byłem jeszcze wtedy na tyle odważny, by myśleć o kapłaństwie na poważnie. Szukałem więc swojego szczęścia w różnego rodzaju działaniach i aktywnościach, które jednak nie dawały mi pełni szczęścia. Potrzebowałem kilku lat na to, by dojrzeć i zrozumieć, że najlepszym sposobem na sprawdzenie tego, czy Pan Bóg rzeczywiście mnie powołuje, jest wstąpienie do seminarium duchownego. Nie zrobiłem tego jednak od razu po maturze, ale po skończeniu studiów pierwszego stopnia z geografii, w czasie których utwierdziłem się w przekonaniu, że powinienem przyjąć Bożą propozycję pójścia drogą kapłańskiego powołania.
Ks. Paweł Potomski z parafii pw. NMP Matki Miłosierdzia w Oleśnicy
Zawołanie: "Módl się i pracuj" (św. Benedykt z Nursji)
Po I Komunii Świętej wstąpiłem do służby liturgicznej. Nie mogłem się doczekać aż będę służył przy ołtarzu. Po prostu bardzo chciałem być ministrantem. Służyłem na Mszach świętych, chodziłem na zbiórki ministranckie, ale byłem uczniem szkoły podstawowej i nie zastanawiałem się jeszcze wtedy nad wstąpieniem do seminarium. Pierwsza myśl o byciu księdzem pojawiła się dopiero w gimnazjum, gdy byłem już lektorem. Nie była to jakaś ostateczna decyzja tylko pewien cichy głos Pana Boga, który z czasem nabierał siły i coraz częściej się pojawiał. Nie zlekceważyłem Bożego wołania i postanowiłem rozeznawać, czy to jest ta droga i ten wybór, którego chce ode mnie Pan. W czerwcu 2017 roku pojechałem z moim księdzem proboszczem do wrocławskiego seminarium, aby przedstawić się i złożyć dokumenty księdzu rektorowi. Wtedy zostałem poproszony, aby napisać podanie pt. "Dlaczego i jakim chcę być księdzem". Przypominam sobie, że całe to moje wypracowanie można streścić w zdaniu: "Chcę zostać księdzem, aby służyć Bogu i ludziom".
Ks. Tomasz Stuła z parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Wierzbnej (diecezja świdnicka)
Zawołanie: "Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść; ujarzmiłeś mnie i przemogłeś" (Jr 20, 7)
Powołanie w moim przypadku dojrzewało już od najmłodszych lat, kiedy jako mały chłopiec bawiłem się w "odprawianie" Mszy św. Od czasów szkoły podstawowej posługiwałem przy ołtarzu w służbie liturgicznej i już wtedy zacząłem odczuwać pragnienie służby Bogu i ludziom jako kapłan. Jednak decyzję o wstąpieniu do seminarium podjąłem dopiero podczas studiów na Uniwersytecie Przyrodniczym. Był to z jednej strony okres, kiedy chciałem zagłuszyć głos Boga, który mówił "Pójdź za Mną!", z drugiej to był czas dojrzewania w wierze i świadomej decyzji wstąpienia na drogę formacji seminaryjnej, która zaowocowała przyjęciem sakramentu święceń. Każdy z nas ma swoją drogę powołania, każdy ma swój czas rozeznawania, ja odczytałem swoje powołanie w najlepszym momencie mojego życia. Trzeba tylko zaufać Bogu, że On ma dla nas najlepszy plan na życie.
Ks. Michał Szumny CMF z parafii pw. św. Mikołaja i Michała Archanioła w Białym Kościele (archidiecezja krakowska)
Zawołanie: "Miłość Chrystusa przynagla nas" (2 Kor 5, 14)
W szkole średniej odkryłem swoje pierwsze powołanie do życia bliżej Pana Boga. Był to okres, w którym zaangażowałem się w młodzieżowej wspólnocie. Wyjeżdżaliśmy na rekolekcje i często adorowaliśmy Najświętszy Sakrament. W czasie modlitwy niejednokrotnie zastanawiałem się nad tym, czego ode mnie chce Pan Bóg. W tym czasie otrzymałem od sióstr misjonarek z mojej parafii autobiografię św. Antoniego Marii Clareta. Po lekturze książki zapragnąłem naśladować Pana Jezusa w taki sam sposób, jak założyciel mojego zgromadzenia. Przerwałem świeckie studia i wstąpiłem do postulatu. Następnie odbyłem roczny nowicjat, który zakończył się pierwszymi ślubami zakonnymi. Kolejne 6 lat przygotowywałem się do przyjęcia święceń kapłańskich w naszym seminarium we Wrocławiu.
Ks. Piotr Zaryczański z parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Strzelinie
Zawołanie: "Przywołali niewidomego, mówiąc: Odwagi! Wstawaj! Woła cię! On zrzucił z siebie płaszcz, zerwał się na nogi i podszedł do Jezusa" (Mk 10, 49-50)
Jeśli chodzi o moją drogę powołania, to Pan Bóg zawsze mówił do mnie przez drugiego człowieka. Wspólnota jest miejscem, w którym codziennie mogę na nowo odkrywać, że Bóg troszczy się o Kościół, dodaje mu siły i energii. Do kapłaństwa dotarłem dzięki Bożemu wsparciu oraz dzięki wspaniałym osobom, których On postawił na mojej drodze.
Ks. Aleksander Radzikowski z parafii pw. Macierzyństwa NMP we Wrocławiu-Pilczycach
