Podróż była krótka, niewiele ponad 100 km od Wrocławia. Rekolekcje – wydawało mi się jak w każdej innej parafii. Nie przypuszczałem, że za chwilę to nie ja będę tym, który głosi nawrócenie, ale sam takowe przeżyję.

Chełmsko Śląskie i Okrzeszyn – miejscowości, które muszą malowniczo wyglądać latem. Piękne tereny – w sam raz na górskie wędrówki i niezwykłe kościoły, opisywane w co bardziej szczegółowych przewodnikach jako perły baroku (naprawdę warto je nawiedzić), których nie powstydziłyby się duże miasta. Niejedna bazylika mogłaby pozazdrościć wystroju tym świątyniom. Niejedno muzeum połakomiłoby się na obrazy i rzeźby. Już na ich podstawie można stwierdzić, że kiedyś ta część dzisiejszego Dolnego Śląska tętniła życiem. Dziś wygląda, delikatnie mówiąc, jak zapomniana przez Boga. Młodzi wyjechali, bo w pobliżu żadnych perspektyw. W ostatnim czasie ubyło co najmniej 200 osób. O okolicznych dużych zakładach pamiętają jedynie starsi mieszkańcy, którzy nie są w stanie zapełnić wszystkich ławek w obu kościołach… i proboszcz, któremu naprawdę zależy. Pracuje, remontuje, spala się i walczy o to, by tym, co pozostali, dawać nadzieję. Może liczyć na parafian. Czasem tylko na nich. Wspólnie podejmują kolejne dzieła, inicjatywy, jakby na przekór tym, którzy mówią, że się nie opłaca i że za jakiś czas nie będzie miał kto do tych kościołów chodzić. Ostatnio przywrócili świetność jednemu z bocznych ołtarzy.

Bogactwa materialnego tam nie widziałem, ale bogactwo Ducha – ogromne i wiem jedno – za 200 lat nikt nie będzie pamiętał o tych, którzy myśleli logicznie i odradzali kolejne przedsięwzięcia. Nikt nie będzie pamiętał o tych, którzy dziś mówią: „Nic nie da się zrobić”. Przyjadą i będą nadal podziwiać perły baroku, których nie powstydziłyby się duże miasta.