Nie marnujemy czasu

To już tak długo? – pani Helena sama nie dowierza liczbom i liczy jeszcze raz: – W czerwcu 1957 r. wyszłam za mąż i zamieszkałam u teściowej w Siedlakowicach, skończyła się właśnie odbudowa naszego kościoła i od razu zaczęliśmy spotykać się na czerwcowym. No tak, to już tyle lat – wzdycha. Aby dojechać do Siedlakowic, wystarczy zjechać z drogi nr 35 prowadzącej z Wrocławia do Sobótki. – Niby wszędzie blisko. Na naszym przystanku co kilkanaście minut zatrzymuje się autobus. A w samych Siedlakowicach niewiele: mały sklepik, świetlica wiejska, gdzie odbywają się okazjonalne zabawy, no i kościół. Choć świątynię mamy ładną – chwalą się mieszkańcy. Biała elewacja, czerwone pokrycie dachu i wieży wyróżniają się na tle innych zabudowań. Wokół zadbany trawnik i urokliwa kapliczka obrośnięta bluszczem.