Punktem centralnym uroczystości jubileuszowych była Msza św. w oławskim sanktuarium pod przewodnictwem bp. Andrzeja Siemieniewskiego. W homilii zachęcał, by dostrzec wymuszoną wędrówkę ludzi ze Wschodu na Dolny Śląsk sprzed 70 lat. – Na miejscu przybycia zastali ślady zniszczenia wojennego i pośród tego wszystkiego Pan Bóg okazywał się Bogiem wszelkiej pociechy, przez znak Matki Bożej Pocieszenia – mówił.

Nawiązał też do czasu odbudowy i nawoływał do wdzięczności wszystkim, którzy byli w nią zaangażowani na różnych polach, składających się na dobre życie społeczne. Hierarcha podkreślił, że Kresowiacy nie zapomnieli o rozwoju duchowym i budowie parafii. Zaznaczył, że wykazali się wizjonerstwem, bo w mieście, które mogło wydawać się tymczasowym miejscem pobytu lub miejscem wygnania, postanowili zbudować swój nowy dom. – To doświadczenie staje się dziś powszechne – przekonywał, wskazując na tułaczkę imigrantów z Bliskiego Wschodu. – Setki tysięcy ludzi, tak jak wtedy, w wymuszonej wędrówce muszą opuszczać swoje miejsce pobytu, udając się w nieznane. Pośród niebezpieczeństw szukają nowego miejsca. Historia się powtarza. I Pan Bóg znów powtarza, aby odkrywać Jego oblicze – Boga wszelkiej pociechy. To wezwanie kieruje do nas wszystkich – tłumaczył. Historia oławskiego obrazu Maryi sięga kilku wieków. Pierwszym miejscem, w którym obraz cieszył się kultem, była Ruś Kijowska, a następnie kościół w Witkowie Nowym w archidiecezji lwowskiej. Świadectwa otrzymanych łask są spisywane od 1680 r., a tytuł Matki Pocieszenia został nadany wizerunkowi dopiero od 1861 r. Obraz cudem ocalał z pożaru kościoła w Witkowie w 1944 r. W kolejnym roku, gdy zaczęły się repatriacje Polaków mieszkających na Kresach, został przywieziony do Oławy przez ks. Tadeusza Pilawskiego i wiernych z tamtych terenów. W 2000 r. kard. Henryk Gulbinowicz ustanowił kościół parafialny NMP Matki Pocieszenia maryjnym sanktuarium lokalnym, nadając temu miejscu przywilej odpustów, natomiast w 2013 r. wizerunek Maryi został uroczyście ukoronowany.