Dzień Dziecka Utraconego wyjątkowy charakter ma we Wrocławiu już od kilku lat. Tym razem dodatkowym elementem obchodów było poświęcenie pięknego pomnika nagrobnego ukazującego mistyczną wręcz relację między utraconym dzieckiem, a przepełnionymi bólem rodzicami.

W grobowcu spoczęła urna z prochami dzieci, które w ostatnim kwartale zostały martwo urodzone lub abortowane we wrocławskich szpitalach.

Mszę św. w kaplicy na Cmentarzu Osobowickim poprzedziła modlitwa Koronką do Miłosierdzia Bożego. W homilii, przewodniczący zgromadzeniu, abp Marian Gołębiewski, metropolita senior wrocławski, zwrócił uwagę na sens przeżywania takiego dnia.

- Robimy to, by zachować pamięć, a przede wszystkim, żeby modlić się w intencji rodziców, którzy w związku z tym często przeżywają  traumę, którą nie jest tak łatwo uleczyć - mówił. Zaznaczył, że ludzie stosują różne triki psychologiczne, aby ominąć ten problem. - Bardzo często traktują temat jako pewne tabu i wolą milczeć, i nic nie mówią, a to jeszcze nie jest rozwiązany problem. My zbieramy się na modlitwie - zaznaczył.

Hierarcha przypomniał, że formularz mszalny jest skierowany na rodziców. Tłumaczył, że jest tak ze względów humanitarnych: -  by im przynieść duchowe pocieszenie, duchową ulgę, ale także by zachować pamięć o tym dziecku, które nie mogło ujrzeć światła dziennego i w ten sposób pogodzić się w jakiś sposób z własnym losem i żyć dalej zgodnie wolą Bożą.

Abp Gołębiewski zwrócił również uwagę, że istnieją względy teologiczne, by odbywać taką modlitwę i odprawiać Mszę św. Przypomniał odwieczne dywagacje, czy dziecko nieochrzczone - tak jak w przypadku dzieci martwo urodzonych - może być zbawione. Nawiązywał do starożytności chrześcijańskiej, gdy ojcowie Kościoła mówili o innym, równoległym i odrębnym raju dla dzieci nieochrzczonych. - W XX i XXI w., kiedy wśród biskupów zrobiono ankietę o losach dzieci nieochrzczonych okazało się, że powszechna opinia jest taka, iż Bóg w swoim nieskończonym miłosierdziu znajduje sposób, żeby te dzieci również doznały zbawienia. A więc trudno mówić tu o jakimś odrzuceniu, tylko jest to wielka tajemnica Miłosierdzia Bożego - zaznaczył.

Metropolita senior przywołał jeszcze jeden motyw teologiczny. Przypomniał, że w starożytności wśród chrześcijan panował wielki szacunek dla ciała ludzkiego, czy też dla prochów ludzkich. Zaznaczył, że właśnie od tego wziął się kult relikwii. - Ciałka drobne, czy to w postaci prochu ludzkiego, one były świątynią, w której mieszkał Duch.  Stąd też ten szacunek dla tych prochów i ciał, również dla dzieci, które zostały utracone, które nie ujrzały światła dziennego - wyjaśniał.

- Z okazji tej Mszy św.  w szczególny sposób modlimy się za rodziców, którzy utracili dziecko. Prosimy, by Bóg dał im pociechę, Duch  Święty dawał odwagę do pokonywania trudności swego życia i do prowadzenia życia chrześcijańskiego z nadzieją na obecność  Boga w ich życiu i postępowaniu - zakończył.

Po Eucharystii kondukt żałobny przeszedł za urną na miejsce wiecznego odpoczynku dzieci. Po uroczystości pogrzebowej został poświęcony pomnik. O. Jozafat Gohly, franciszkanin, przybliżył w kilku zdaniach ideę jego powstania. Tłumaczył, że przez lata przychodzili do działającej w parafii św. Antoniego poradni rodzinnej ludzi wyrażając, żal, że nie mają gdzie złożyć kwiatów i zapalić znicza czcząc pamięć swoich dzieci nienarodzonych. - Wtedy znalezione zostały w internecie dzieła słowackiego rzeźbiarza, Martina Hudáčka. Stworzył on piękny pomnik ukazujący kobietę po stracie swojego dziecka - mówił. Młody artysta chciał przez swoje dzieło zwrócić uwagę na problem aborcji.

- Zrodził się pomysł zbudowania tego pomnika, ale by na tym pomniku byli oboje rodzice. Żeby ta matka nie została sama w swoim dramacie, w swojej tragedii i bólu, ale by miała wsparcie w silnego ramienia mężczyzny - ojca tego dziecka - wyjaśniał. Przypomniał też, że w grobowcu złożone są prochy dzieci wcześnie utraconych, martwo urodzonych, ale także abortowanych. Zwrócił także uwagę, że należy na pomnik spoglądać przez pryzmat krzyża. - Tylko w odniesieniu do krzyża Jezusa Chrystusa możemy zrozumieć utratę dziecka, możemy przyjąć i przeżyć ten ból, możemy powstać, aby na nowo żyć.

Po uroczystościach na Cmentarzu Osobowickim część uczestników przeniosła się do siedziby fundacji "Evangelium Vitae", gdzie po posiłku miały miejsce prelekcje o aspektach medycznych oraz psychologicznych poronienia, a także świadectw osób, które takiej tragedii w swoim życiu doświadczyły.