Spotkanie – zorganizowane przez Podkomisję KEP ds. Indywidualnych Form Życia Konsekrowanego i Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu – zgromadziło ok. 130 konsekrowanych wdów i dziewic oraz kapłanów z całej Polski. Rozpoczęło się Mszą św. w archikatedrze, której przewodniczył o. bp Jacek Kiciński, stojący na czele Komisji KEP ds. Życia Konsekrowanego.

Zwrócił uwagę zebranych na patrona dnia – św. Hieronima, człowieka, który większą część życia poświęcił zgłębianiu słowa Bożego i który nauczał, że kto nie zna Pisma Świętego, ten nie zna Bożej mocy ani miłości; że nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa. – Dzisiejsza liturgia słowa koncentruje naszą uwagę na miłości Boga; Bóg jawi się jako Ten, który kocha, który jest zatroskany, który jest Pasterzem… Prorok Jeremiasz przypomina nam, że miłość Boga jest nieodwracalna; jeśli Bóg kogoś wybiera, miłuje do końca.

Bóg jest wierny, a człowiek? – Jeremiasz nawołuje: „Słuchajcie narody słowa Pańskiego”. „Słuchajcie”… To jest fundamentalne zadanie, które wpisuje się w nasze powołanie – mówił biskup, wspominając o współczesnym kryzysie słuchania, ciszy, milczenia. Zauważył, że zwykle w życiu to my „zajmujemy się Bogiem”. Myślimy o Nim, czytamy o Nim – mając niejako wszystko „pod kontrolą”… – Kiedy zaczyna się problem? Gdy Bóg zajmuje się nami… – zauważył. Plany ludzkie nie są planami Boga – On chce zbudować nową Jerozolimę, daje nowe przykazanie miłości, tworzy nowy ład, nowe prawo... Życie konsekrowane jest tu na ziemi zapowiedzią tego, co będzie w niebie. Jesteśmy posłani do świata, by obwieszczać nowy porządek, nowe prawo.

Otwierając obrady, bp J. Kiciński przypomniał słowa św. Teresy od Dzieciątka Jezus: „W sercu Kościoła, mojej matki, będę miłością”, ukazując je jako określenie misji życia konsekrowanego. Przywołał także wypowiedź franciszkanina, śp. o. prof. Jozafata Nowaka. – Powiedział, że kobieta konsekrowana jest ciepłem Kościoła. To piękne zadanie przypada właśnie wam – mówił. – Mamy być w sercu Kościoła i być miłością, a więc mamy żyć tym, czym żyje Kościół, i „oddychać” tym, czym oddycha Kościół. Program duszpasterski [obecny w temacie sympozjum - przyp. A.C.] to ma być nasz styl życia, który wyznaczają nam pasterze w Polsce.

Obecny program duszpasterski – odwołujący się do tajemnicy Ducha Świętego, do bierzmowania – jest kontynuacją poprzedniego, podejmującego temat chrztu. – Z natchnienia Ducha Świętego zrodziło się życie konsekrowane. Dzisiaj, jak myślę, mamy modlić się zwłaszcza o trzy dary: o to, byśmy wszyscy w Kościele mówili językiem miłości, o dar wzajemnego słuchania, o dar jedności – podkreślił bp Jacek. – Potrzeba nam przypomnieć sobie dary Ducha … Duch jest Duchem wspólnoty. Przychodzimy, by otworzyć się na Ducha Świętego, na jego dary, i budować jedność, której na imię indywidualne formy życia konsekrowanego. Tę jedność buduje się przez słuchanie.

Ks. prof. PWT dr hab. Bogdan Giemza SDS przedstawił temat „Program duszpasterski jako drogowskaz formacyjny w życiu wdów konsekrowanych”. Wyjaśniał, że owe programy – których początek w Polsce wiąże się z programem Wielkiej Nowenny z lat 1957–1966 – mają być narzędziem dla Kościoła, służyć skuteczności Jego misji. – Chcemy zainspirować się, jak te program realizować w naszych gremiach – mówił, podkreślając konieczność odkrywania przynależności do Kościoła, odpowiedzialności za Kościół. Indywidualne formy życia konsekrowanego są indywidualne, ale nie indywidualistyczne, mają także swój wymiar społeczny, porywają ku ewangelizacji. – Trzeba znaleźć złoty środek między obnoszeniem się ze swoją konsekracją, a chowaniem głowy w piasek – zauważył. Trzeba nie tylko współodczuwać z Kościołem, ale i kochać Kościół., troszczyć się o formację w nurcie nauczania Kościoła – podkreślał, wskazując np. na encyklikę o Duchu Świętym „Dominum et Vivificantem” jako doskonale wpisującą się w aktualny program duszpasterski.