Wigilia Wielkanocna jest matką wszystkich wigilii - tak nazwał tę noc św. Augustyn. Sięgając najgłębiej do tradycji starożytnych misteriów, liturgia Wigilii Paschalnej jest wielkim teatrem, w którym siła gestu i symbolu łączy się z bogatą treścią teologiczną. 

Celebracja z udziałem wyższej asysty rozpoczęła się na placu przed kościołem, gdzie został poświęcony ogień i grona umieszczane w paschale święconym przez diakona podczas uroczystego śpiewu ogłaszającego zmartwychwstanie Pana.

Wyjątkową cechą tej liturgii w starym rycie jest dokonywanie poświecenia paschału podczas śpiewu orędzia wielkanocnego, podczas którego diakon zapala świecę paschalną.

Zestaw dwunastu czytań ze Starego Testamentu przygotował uczestników liturgii do poświęcenia wody chrzcielnej - dokonanego w zabytkowej chrzcielnicy Kościoła NMP na Piasku - ukazując stopniowy rozwój dzieła odkupienia w Chrystusie.

Odnowiwszy w sobie łaskę sakramentu chrztu świętego, który wszczepia wierzących w misterium śmierci i zmartwychwstania Pańskiego celebrowana ofiarę Mszy Świętej, w której w sakramentalny sposób staje się obecne misterium paschalne, to jest przejście Chrystusa ze śmierci do nowego życia.