Działalność w logice daru

W homilii metropolita wrocławski, nawiązując do odczytanego fragmentu Ewangelii, zauważył, ze ze względu na czynione przez Jezusa cuda, podążały za Nim tłumy. Wykorzystywał tę sytuację, by przedstawić idącym za Nim wymagania związane z naśladowaniem Go - bezinteresowność, konieczność nowego spojrzenia na związki uczuciowe oraz n całe swoje życie. - I tutaj szokują nas słowa Jezusa, by mieć w nienawiści najbliższych - mówił. Wyjaśniał, że jest to typowy hebraizm, który ma wyrazić radykalne oderwanie się od czegoś lub kogoś.

- Idąc za Jezusem, chcąc być Jego uczniem, należy uwolnić się od jakichkolwiek przywiązań do rzeczy materialnych, ale także od bliskich nam osób, aby Jezusa postawić na pierwszym miejscu - zaznaczył. Podkreślił, że przykładów, które pokazują, że druga osoba może nas odciągnąć od Chrystusa, przynosi nam życie. - Naśladowanie Jezusa sprowadza się do wyrzeczenia wszystkiego. Jest ono potrzebne, by móc iść za Kimś. (...) Chodzi tu o niemożliwość służenia dwóm panom, o posiadanie w swym życiu dwóch, równie ważnych wartości.

Podkreślił, ze radykalizm zaproponowany przez Pana jest koniecznym warunkiem autentycznego życia z samym sobą.

Zaznaczył, że rodzice - ojciec i matka - realizują się, odnajdują w macierzyństwie i ojcostwie, czyli w zatracaniu swojego życia, poświęcając swoje życie wychowaniu dziecka. - Ta prawda potwierdza się w życiu każdego człowieka.

Nawiązał do słów ks. Romano Guardiniego, który zastanawiał się w jakim sensie wolno się zatracić i komu można się oddać. - Stało się dla niego jasne, że możemy się oddać całkowicie tylko wtedy, gdy czyniąc to wpadamy w ręce Boga. Tylko w Nim możemy się ostatecznie zatracić i tylko w Nim możemy znaleźć samych siebie. Odnajdując siebie w Bogu odkrywamy, że jesteśmy powołani do miłości, by uczynić ze swego życia dar dla Boga i drugiego człowieka -mówił.

Zauważył, że tym darem powinni być dla siebie małżonkowie, ale również darem powinno być dziecko dla rodziców i rodzice dla dziecka. - Ta logika daru nie zawsze znajduje realizację w naszym życiu. Dzisiejszy jubileusz ośrodka adopcyjnego uświadamia nam, że są wśród nas takie osoby, które czynią ze swego życia dar dla adoptowanych dzieci, i że są takie osoby, które w tym całym procesie adopcji pomagają.

Następnie abp Kupny przypomniał, że historia Archidiecezjalnego Ośrodka Adopcyjnego sięga lat 80. XX w., gdy swoją posługę jako duszpasterza rodzin rozpoczynał pełnić ks. dr Stanisław Paszkowski. Przypomniał, że to właśnie do niego zaczęły się zgłaszać kobiety w ciąży, które nie mogły przyjąć swoich dzieci i prosiły o poszukanie dla nich nowej rodziny.

Z tech trudnych sytuacji zrodziła się idea stworzenia ośrodka adopcyjnego. Metropolita wrocławski zaznaczył, że powstał on dzięki entuzjazmowi i zaangażowaniu ks. Stanisława Paszkowskiego, Grażyny Ładyżyńskiej, pedagoga, która pełni od samego początku funkcję dyrektora placówki, lekarza pediatry, Elżbiety Winkler oraz grupy wolontariuszy.

Placówka została powołana 1 lutego 1993 r. pod nazwą Archidiecezjalna Poradnia Adopcyjna. Był to drugi tego typu katolicki ośrodek w kraju. - Od tego czasu ośrodek nieprzerwanie prowadzi swoją działalność na rzecz dzieci współpracując z rodzinami biologicznymi oraz kandydatami do pełnienia zadań rodzinnej opieki zastępczej i adopcyjnej. (...) Ze statystyk wynika, że ok. 40 dzieci rocznie znajduje nowe rodziny.

Metropolita wrocławski zauważył, że od 1995 r. odbywają się spotkania rodzin adopcyjnych i zastępczych, gdzie uczestnicy mają okazję wymieniać się doświadczeniami opieki i pracy z dziećmi. Wszystkie zainteresowane rodziny są otoczone opieką ośrodka i mogą korzystać z poradnictwa psychologiczno-pedagogicznego profesjonalnego zespołu. - To olbrzymia praca, która ujawnia wielkie serce tych, którzy są w tę posługę zaangażowani. Wasza działalność wpisuje się w logikę daru - zwrócił się do pracowników ośrodka. Zaznaczył, że ta długoletnia posługa zasługuje na uznanie i szacunek.

Na zakończenie abp Józef Kupny dziękował wszystkim zaangażowanym w dzieło Archidiecezjalnego Ośrodka Adopcyjnego i życzył, by działalność, nosząca znamię służby życiu, nadal promieniowała blaskiem miłości i przykładem tej miłości prowadziła do tego, który jest odwieczną Miłością.

Posłuchaj całej homilii: