S. Justyna Zyzik SCB: Klasztor jest modny, tylko trzeba umieć to pokazać

Mimo podeszłego wieku urzeka szczerym i pięknym uśmiechem, ale potrafi też postawić do pionu doniosłym głosem. Można ją spotkać na wielkich korytarzach klasztornych u trzebnickich boromeuszek. Przez wiele lat jako przełożona tegoż klasztoru organizowała opiekę nad pielgrzymami i turystami z kraju i za granicy. Cieszyła się dużym uznaniem wśród przybywających do grodu św. Jadwigi. Oprowadzała chętnych prawie 30 lat. 

Można więc powiedzieć, że to chodząca legenda sióstr boromeuszek w Trzebnicy. A w dodatku w tym roku obchodzi 65. rocznicę pierwszych ślubów w Kongregacji Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza .A wstępowała w klasztorne mury właśnie w Trzebnicy. 

- Od dziecka chciałam zostać zakonnicą, ale... nie boromeuszką tylko służebniczką NMP - przyznaje z uśmiechem s. Justyna. - Pragnęłam wstąpić do klasztoru obok Góry św. Anny, niedaleko mojego rodzinnego miasta - Zawadzkiego, ale byłam nieśmiała, wszystkiego się bałam i nie wiedziałam kompletnie, jak to zrobić. Jak widać, Pan Bóg mnie pokierował gdzie indziej.

Dzisiaj dziarska zakonnica rozpoczyna opowieść o historii swojego życia od czasów przedszkolnych. Od razu żartuje sobie, że jako malutkie dziecko wzbraniała się przed pójściem do przedszkola prowadzonego właśnie przez siostry zakonne. - To ciekawe, patrząc dzisiaj na moje całe życie - oświadcza z humorem.

Przyznaje, że z biegiem lat spędzonych na różnych posługach jako boromeuszka zauważyła pogłębiający się kryzys powołań zakonnych.

- Dzisiaj jest trudno młodym dziewczętom mówić o zakonie, a już w ogóle je przekonać w jakikolwiek sposób do tego. Po pierwsze: kto dzisiaj wychowuje młodych ludzi? Ci, którzy sami już nie doświadczyli dobrego wychowania, bo zapracowani rodzice nie mieli dla nich czasu, by ukazać im piękno Boga. Pobożność w narodzie maleje wraz ze zwiększającym się dobrobytem. To właśnie dobrobyt nas zepsuł - oświadcza s. Justyna, która przeżyła w swoim życiu lata wielkiej biedy i niedostatku.

Jak podkreśla, to nic złego, że ludzie więcej posiadają, ale widać, że im więcej trzymają w rękach, tym bardziej dają się temu omamić.

- Co im zaprząta dzisiaj głowę? Zbawienie? W życiu! Raczej, żeby zmienić auto na lepsze, wyremontować mieszkanie albo wyprowadzić się do większego. Pociągają ich błyskotki, modne ubrania. A na to trzeba przecież zarobić, więc wpadają w pęd, bo pieniądze nie spadają z nieba - mówi doświadczona boromeuszka.

Jej zdaniem kluczowe dla powołań kapłańskich i zakonnych jest wychowanie, które ludzie wynoszą z domu. Niestety, jego jakość spada. Brakuje religijności i czasu na siebie nawzajem.

- Zabierają go komputery, telefony, internet. Czy dzisiaj w domu rodzice klękają do modlitwy z dziećmi? My codziennie wieczorem odmawialiśmy Różaniec z matką i braćmi. To był stały punkt. A dzisiaj jak wygląda wieczór? Każdy w swoją stronę, bo zawsze jest coś do zrobienia - opisuje s. Justyna Zyzik.

89-latka oświadcza, że z domu, w którym bieda piszczała, ale Bóg był obecny, wyniosła najważniejsze i najcenniejsze wartości. Dzisiaj mówi się, że rodzice muszą zapewnić dziecku wykształcenie, wysoki standard życia, żeby mu niczego nie zabrakło. Nie zapewniają jednak najważniejszego - odpowiedniej wrażliwości serca na Boga i drugiego człowieka.

- Ja maturę zdawałam w Trzebnicy w wieku 46 lat i nie wstydzę się tego. Gdy wstępowałam do boromeuszek, byłam ubogą i wstydliwą 21-letnią kobietą, ale matka nauczyła mnie, co jest w życiu najważniejsze. Miałam czworo rodzeństwa i sami siebie też nawzajem wychowywaliśmy - opowiada zakonnica.

Kiedy trzeba było, chwyciła za łopatę, piłę czy kilof. Pracowała ciężko fizycznie w lesie, by wspomóc rodzinę, która żyła z wdowiej renty.

Po latach różnych przejść i funkcji w zgromadzeniu s. Justyna zwraca uwagę jeszcze na zanikającą ważną umiejętność. Nazywa ją "samowychowaniem".

- Czy ktoś z młodego pokolenia wie, co to znaczy? Wydaje mi się, że mało mówi się o tej koniecznej ciągłej pracy nad sobą, kształtowaniem charakteru, walką z pokusami. Dziś modne hasła to: samorealizacja, spełnianie się, rozwijanie pasji i zainteresowań. A gdzie temperowanie przywar i wad? Nagle ludzie już nie grzeszą? Ja się całe życie zwracam do św Jadwigi Śląskiej, którą obrałam za swoją patronkę i nie przestaję się wychowywać - stwierdza boromeuszka. 

Czy życie w klasztorze jest trudne?

- Nie trudniejsze niż w małżeństwie lub w rodzinie. Klasztor ma złą opinię, bo daliśmy sobie to wmówić. Wielu ludzi myśli, że jest straszny, wiąże się z wiecznym cierpiętnictwem, wyrzeczeniem i bólem. Klasztor jest modny, a życie zakonne piękne i fascynujące, tylko musimy je umieć pokazywać we współczesnym świecie, a nie pogodzić się z wyssanymi z palca łatkami, jakie nam świat przyczepia - odpowiada energicznie 89-latka.

Więcej o życiu s. Justyny Zyzik i jej drodze do zakonu przeczytacie w 36. numerze "Gościa Wrocławskiego", który ukaże się 6 września.