U wrocławskich paulinów trwają "Pawełki"

Poprzedza obchody ku czci patriarcha zakonu paulinów (w liturgii jest wspominany 15 stycznia, dzień przed Świętem Matki Bożej Królowej Pustelników; zewnętrzna uroczystość zwykle obchodzona jest w najbliższą temu dniu niedzielę). W dni powszednie nowenna połączona z Mszą św. o 18.00.

„Decjusza gniew się sroży,
By chrześcijańską gubić krew...
A gdzież ci to sługo Boży,
Nucić Panu wolny śpiew?
Pójdę tam, gdzie bory sine
Stoją rankiem w srebrnej mgle,
Jak w płaszcz, w ciszę się owinę,
Ich głąb mroczna skryje mnie…” – zaczyna się jeden z wykonywanych wtedy hymnów.

Św. Paweł (228-341 r.) pochodził z Teb, z zamożnej rodziny, otrzymał staranne wychowanie. Po śmierci rodziców odziedziczył duży spadek. Kiedy wybuchły prześladowania chrześcijan za rządów cesarza Decjusza, zaczął się ukrywać. Z czasem – m.in. chroniąc się przed denuncjacją ze strony szwagra, czyhającego na jego majątek – porzucił wszystko i osiadł na pustyni. Pozostał tam także wtedy, gdy już ustały represje, wiodąc wypełnione modlitwą życie pustelnika.

Przez długie dziesiątki lat  jego mieszkaniem była jaskinia, obok której rosła palma daktylowa i tryskało źródło. Żywił się jej owocami oraz chlebem, który przynosił mu kruk; okrycie zapewniały mu palmowe liście.

Kiedy Paweł zbliżał się już do kresu życia, odwiedził go inny pustelnik – św. Antoni (a wówczas kruk przyniósł podwójną porcję chleba). Obu eremitów siedzących przy jaskini, pod palmą przedstawia obraz znajdujący się we wrocławskich kościele paulinów, w bocznym ołtarzu.

Kiedy święty umarł, w wykopaniu grobu dla niego miały pomóc św. Antoniemu dwa lwy.

Św. Paweł czczony jest jako patron dzieci. W ramach uroczystości ku jego czci udzielane jest im specjalne błogosławieństwo; czekają na nie także „owoce pustyni” – słodkie przysmaki przypominające o daktylach, jakimi żywił się św. Paweł. Są one również symbolem „słodyczy Eucharystii”.