Miłość nie wyklucza, chyba że myślisz nie po jej myśli przejdź do galerii
13. Marsz Równości we Wrocławiu uzmysłowił mi po raz kolejny, że hasła podnoszone przez manifestantów to wydmuszka opakowana w podwójne standardy.
Tęczowa społeczność, jak zawsze, na sztandary i transparenty wzięła tolerancję, akceptację, szacunek, wolność czy miłość. Wszystko bardzo ogólnikowo i szeroko rozumiane. Razi mnie niekonsekwencja, która wybrzmiewa przez głośniki podczas marszu i nijak nie współgra z na pozór pięknymi ideałami.
Obserwując ten kolorowy pochód pomyślałem, że przecież spora część banerów i transparentów z hasłami mogłaby zostać bez zmian przeniesiona np. na jakąś pieszą pielgrzymkę. Nikogo by przecież nie oburzyły stwierdzenia: "Rodzina to miłość", "Kocham, wiec jestem", "Miłość, nie wojna", "Miłość, przyjaźń, wzajemna pomoc", czy "Jesteś moim życiem".
Co więcej, hasło tegorocznego marszu - "Chcemy całego życia" - mogłoby posłużyć za przesłanie pro-life, w obronie życia pod sercem matki.
Ale właśnie diabeł tkwi w szczegółach. Przebiegłych szczegółach. Piękne wartości na marszu podejmowane są bowiem wybiórczo, a całe środowisko zaprzecza samemu sobie.
Jak mam interpretować sytuację, w której jedna kobieta ze sceny mówi, że miłość nie wyklucza, a po niej wchodzi mężczyzna, prowokuje i nakręca nagonkę na polityków wszelkiej maści, nazywając ich hałastrą (najbardziej oberwało się opozycji). W niewybrednych słowach nastawia ludzi negatywnie na jedną z redakcji i na koniec krzyczy przez mikrofon: "Miłość i nienawiść przecież zawsze idą ręka w rękę!".
Dalej, chcą całego życia, krzycząc o prawie do aborcji. Już nie wspomnę o przerabianej banderze na kolor tęczowy. Nie godzi się.
Jak dla mnie to jest właśnie miłość opakowana w złość i nienawiść, która mówi, że nie wyklucza, chyba że ktoś myśli nie po jej myśli. Wtedy nie tylko wykluczy, ale obrazi, sprowokuje, podsyci gniew.
Sporo na Marszu Równości mówi się o potrzebie równości i przeciwdziałaniu dyskryminacji, ale jak to pogodzić z drwinami na temat religii, płynącymi po drodze przez mikrofon i rozśmieszającymi cały tłum. Wykonywanie w pogardzie znaku krzyża połączonego z wyuzdanymi gestami. Wykrzykiwanie: "Matka Boska lesbijska nas kocha!", czy przebieranie się za księży...
Po co więc ta cała otoczka? Nie lepiej szczerze, zamiast z podwójnymi standardami? Ten niespójny przekaz jeszcze bardziej pogłębia podział. Wielu młodych niestety się na to nabiera myśląc, że manifestują w obronie praw uciśnionych.
Tymczasem prowodyrzy tworzą jakąś równoległą rzeczywistość prześladowania, której nijak nie da się zauważyć w codzienności. Do tego łamią standardy, o które sami najgłośniej się upominają. Po prostu błędne koło.
