U Pana Boga w ogródku

Czy Bóg pozwala od siebie odejść? Przypowieść, często nazywana historią o synu marnotrawnym, zdaje się być opowieścią o losie człowieka, który decyduje się opuścić wszystko to, co wiąże się z bezpieczeństwem, ciepłem, harmonią, szczęściem i miłością. Jest to natomiast opowieść o ojcu, o jego dobrym sercu, jego tęsknocie, ojcowskim pragnieniu powrotu syna do domu. Jezus naucza w przypowieściach po to, żeby wyjaśniać tajemnicę królestwa Bożego i przybliżyć światu Boga Ojca.

W przypowieści o synu marnotrawnym, a jednak bardziej o miłosiernym ojcu, odsłania prawdziwą twarz swojego Ojca. Jest to twarz Boga, który okazuje się być miłością nie tylko w momencie powrotu grzesznego syna, ale również w chwili, kiedy pozwala swojemu dziecku odejść. Miłość Boga do człowieka wyraziła się w obdarowaniu go wolnością. Bóg tak bardzo kocha człowieka, że nie ujarzmia go, nie trzyma na siłę i nie buduje zasieków uniemożliwiających odejście w nieznane rewiry. Pozwala odejść nawet w te rewiry, w których człowiek może poczuć się podle i odarty z godności. Bóg tak bardzo kocha człowieka, że daje mu wolność w odejściu.

Transmisja Mszy św. w 4. niedzielę Wielkiego Postu

Jeżeli Bóg pozwala odejść, to czy robi to dlatego, że miałoby Mu na nas tak bardzo nie zależeć? W przypowieści Jezusa nie pojawia się wątek życia w domu rodzinnym po odejściu syna. Jezus pozwala nam jedynie śledzić losy mężczyzny, który opuścił dom. Poznajemy to, co dzieje się u syna. Troszkę tak, jakby oko kamery śledziło jedynie tragicznego, póki co, bohatera przypowieści, a w scenariuszu nie uwzględniono przebitek z atmosfery panującej w domu. Czy tam toczyło się normalne życie? Czy ojciec wykonywał swoje codzienne obowiązki bez tęsknoty za synem? Czy może popadł w depresję? Patrzył ciągle w okno? Myślał o wyjściu z domu w celu poszukiwania swojego dziecka? Czy może żył w przekonaniu, że wszystko jest w porządku? Może był pewny, że syn układa sobie życie i jest szczęśliwy?

Jezus pomaga nam śledzić losy marnotrawnego syna i widzimy, jak dojrzewa do pragnienia miłości swojego ojca. Widzimy, jak dorasta do życia we wszystkim, co stanowi dom jego ojca - pokój, ład, bezpieczeństwo, dobre życie, szczęście. Dlaczego takiego pragnienia nie miał wcześniej? Dlaczego wcześniej tego nie docenił? Kochający ojciec pozwala jednak odejść i śledzimy losy bohatera dzięki narratorowi przypowieści. Dopiero później razem z narratorem i bohaterem wracamy do domu. Ten narrator dużo wie. Narrator w przypowieści ma ukazać twarz ojca pełnego miłości, ale nie został z nim w domu. Nie opowiada czegoś, czego dowiedziałby się od kogoś. Narrator idzie za marnotrawnym synem, jest blisko grzesznika, zna jego myśli, słyszy jego słowa, wnika w jego wnętrze, czuje jego nostalgię i przekonanie, że u ojca było lepiej.

Transmisja Gorzkich Żali w 4. niedzielę Wielkiego Postu

Czy właściwie da się od Boga uciec? Spróbować da się, ale na pewno nie można przed Bogiem uciec. Znamy postacie z Biblii i wielu ludzi z historii, którzy dzisiaj są przez Kościół stawiani nam za wzór do naśladowania. Przykładowo Jonasz uciekał przed wykonaniem zadania, do którego wezwał go Bóg. Uciekał. Właściwie wydawało mu się, że ucieka. Bóg był zawsze przy nim. Wielu świętych przeżywało ciemne noce wiary, kryzysy życia i wiary. Dzisiaj wiemy, że w tych ciemnościach i kryzysach rodziły się duchowość i świętość, która teraz ratuje życie niejednemu człowiekowi miotającemu się w gąszczu problemów życiowych.

Czy naprawdę był potrzebny wielki kryzys życiowy Franciszka z Asyżu? Jego biografowie zgodnie pytają: Czy byłoby nawrócenie Franciszka, gdyby nie jego kryzys życia i wiary? Czy mielibyśmy dzisiaj duchowość franciszkańską? Od Boga nie da się uciec, ale On na pewno ze swojej miłości pozwala nam poznać, kim jesteśmy, czyimi dziećmi jesteśmy i w Kim jest nasze życie. Właściwie to jest tak, że to tylko nam się wydaje, że przekroczyliśmy zagrodę, uciekając z ojcowskiego domu. Zawsze zostajemy w domu. Narrator opowiedzianej dziś przypowieści wciąż poznaje nowe historie i wciąż słyszy pragnienia szczęścia u Ojca.