Przypomniał, że budynek ten jest znakiem Kościoła – na ziemi i w niebie; tutaj gromadzi się wspólnota wiernych, aby słuchać słowa Bożego, modlić się, przystępować do sakramentów, sprawować Eucharystię.

– W niej objawia się nieskończona, zraniona do krwi, do śmierci miłość Boga – mówił. Zauważył, że często nie umiemy dzielić się radością ze spotkania Pana. – Za mało staramy się zaprosić do wspólnoty Kościoła tych, którzy oddalili się od Chrystusa, którzy – jak to mówi Ojciec Święty Franciszek – pozostają na peryferiach, zranieni i w poczuciu wykluczenia ze wspólnoty Kościoła – mówił. Mówił, że materialna świątynia powinna być miejscem wznoszenia świątyni z żywych kamieni. – W sakralnej przestrzeni budujemy wspólnotę serc i miłości, która nie może być zamknięta w tym Bożym domu, ale która ciągle na nowo otwiera się na bliźniego – podkreślał. Wskazywał, że ludziom brak doświadczenia prawdziwej miłości – wiernej, ofiarnej, bezinteresownej. – Taką miłość można spotkać w tym poświęconym dzisiaj miejscu, gdzie prawdziwie mieszka Bóg, i we wspólnocie Kościoła, który jest Kościołem otwartym, niezamykającym się w sobie, ale zapraszającym do siebie, do wspólnego pielgrzymowania do domu Ojca. Kościołem, który jest, jak to powiedział Ojciec Święty Franciszek, szpitalem polowym dla wszystkich poranionych, chorych, szukających pomocy.