50-lecie ślubów s. Marii Józefy Radomskiej

Homilię ks. Łuźniak rozpoczął od przypomnienia słów, które Bóg skierował do Abrama: "Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, którą ci wskażę". Zwrócił uwagę, że Abram się wybrał z Charanu do Kany, a dostojna jubilatka z Elbląga do Lubania. - Nie chodzi tu jednak o podróż fizyczną, ale o podróż serca. Człowiek się wybiera w drogę dla jakiegoś dobra, które jest u kresu podróży. Może tam być również określone wezwanie. Abram usłyszał wezwanie, którego tłem była obietnica. Wybrał się w drogę, bo miał relację z tym, który złożył obietnicę. Skoro siostra Józefa wybrała się w drogę to oznacza, że poznała Kogoś, kto ją wezwał, Kogo pokochała i o Kim mówi, że ją uwiódł - mówił.

Kaznodzieja zauważył, że Pan Bóg wzywając człowieka widzi już kres jego podróży, a nie odkrywa go razem z nim. - Kiedy w tej relacji usłyszymy zaproszenie, a w tym zaproszeniu jest też ukryta mniej lub bardziej czytelna obietnica "Ty będziesz Moim, a ja będę twoim". Taka wymiana trafia w nasze trafia w nasze głębokie tęsknoty i pragnienia oraz sprawia, że jesteśmy w stanie wybrać się w naprawdę daleką drogę, której na imię całe życie - tłumaczył.

Zaznaczył, że w życiu zaczyna się wszystko od pierwszego kroku, czasem skoku na głęboką wodę, a później okazuje się, że rzeczywistość jest jeszcze bogatsza. Dodał też, że człowiek jest w stanie - dzięki świadectwu innych - w stanie zrezygnować z wielu rzeczy. Ta rezygnacja z jakiegoś dobra dokonuje się tylko dla jakiegoś jeszcze większego dobra. - Tak się stało w życiu s. Józefy. Coś naprawdę pięknego jak życie własne, ustawione w pewien sposób z pewną perspektywą można porzucić dla perspektywy większej, którą widzimy oczami Jezusa i razem z Nim. I tak sięzaczęło życie, którego pewien etap przeżywamy dziś - podkreślił.

Ks. A. Łuźniak mówił o jubileuszu, że jest to okazja do podziękowania za pewne dobra po czym je wymienił: za wezwanie i relację, którą Pan Bóg sprowokował i zaprosił s. Józefę i za łaskę odpowiedzi na tę relację; za odwagę do porzucenia co już jest znane oraz za duchowość zgromadzenia, która otwiera na wzrost i nadaje mu określony kierunek. Tłumaczył, że tych 50 lat w zgromadzeniu to czas owocowania w Chrystusie, ale nie byłoby ono możliwe bez wspólnoty. - A przede wszystkim chcemy uwielbić Tego, który żywi, przyłącza i oczyszcza - Ojca w niebie.

Następnie odniósł się do chrztu jako sakramentu, który zanurza nas w śmierci Chrystusa. - Każdy, kto kocha wie, że miłość autentycznie przezywana jest związana z umieraniem. (...) By trwać w relacji trzeba rezygnować z siebie. To doświadczenie umierania jest nam dane, ale przez fakt zanurzenia przez chrzest w śmierć Jezusa, to umieranie prowadzi nas do zmartwychwstania. Przez umieranie dla innych zdobywamy coś dużo cenniejszego - stajemy wraz Chrystusem zmartwychwstałym.

- Wtedy, gdy siostra przyjęła pierwsze śluby zaczęło się życie w trudzie i pokoju. Nie ma chyba nic piękniejszego podejmować trud w pokoju. Najcięższa droga jest do pokonania, gdy idę obok tego, na którym mi zależy - zauważył. To dotyczy zarówno życia małżeńskiego jak i we wspólnocie zakonnej.

Zwracając się bezpośrednio do s. Józefy ks. Łuźniak zaznaczył, że jest ona tą samą zakochaną nastolatką, co 60 lat temu. - Ta miłość jest troszeczkę inna, jest pogłębiona. Jest też zupełnie inne doświadczenie miłości, ale jesteś tą samą osoba. Nie chodzi o to, by się wstydzić entuzjazmu pierwszych kroków, ale uznać, że ten entuzjazm przyniósł owoce. 

- Życzę, by miała siostra w sercu gotowość na to, że Oblubieniec będzie siostrę wciąż zaskakiwał czymś oryginalnym i nowych wezwań w relacji z Panem Jezusem i w życiu zakonnym. By świeżości lat, do której wracamy świętując jubileusz, nigdy nie brało i by siostry spojrzenie na Abrahama było motywujące, że Bóg się nami nigdy nie męczy i nie nudzi. Jezus jest ciągle tym Oblubieńcem pierwszych lat fascynacji i ciągle chce dać siostrze coś nowego - powiedział na zakonczenie.