60 lat kapłaństwa. "Małem nadzieję na owocne życie. Bóg to spełnił, ponieważ całkowicie Mu się oddałem"

Maciej Rajfur: Księże Prałacie, na wstępie składam gratulacje. Jubileusz 60-lecia kapłaństwa to wielka sprawa. Dziękuję przy okazji w imieniu wiernych za służbę Kościołowi wrocławskiemu. I zastanawiam się - kapłaństwo to było marzenie od dzieciństwa u małego Eugeniusza?

Ks. prał. Eugeniusz Kuźmik: Byłem wychowywany w rodzinie wierzącej, katolickiej. Od małego lubiłem czytać, choć nie ukrywam, że w szkole miałem trudności. Nie należałem do prymusów. Lepiej sobie radziłem w matematyce i fizyce niż w przedmiotach humanistycznych. Planowałem studia na wydziale matematycznym w Krakowie. Ale powołanie do kapłaństwa we mnie dojrzewało. To był proces.

Zdarzył się jakiś moment przełomowy, kiedy Ksiądz powiedział sobie: "Dobra, teraz wiem, że na pewno pójdę do seminarium"?

Nie było takiej jednej niezwykle ważnej sytuacji, ale pamiętam takie sympatyczne wydarzenie. Lubiłem mamę podsłuchiwać, gdy się modliła. Pewnego razu mnie zauważyła, gdy stałem niedaleko niej, zawołała mnie, przytuliła i zapytała: "A może ty byś chciał zostać księdzem?". Uśmiechnęła się szeroko, a ja nic nie
odpowiedziałem. Zapamiętałem tę chwilę, choć nie traktowałem jej jak zobowiązanie. Byłem blisko Pana Boga jako ministrant, choć służba przy ołtarzu nie za bardzo mi wychodziła. Niektórzy bliscy coś tam wyczuwali i podsuwali czasem taką myśl, że może będę księdzem. Wtedy jeszcze z mojej niewielkiej rodzinnej parafii na Podkarpaciu nie wyszedł żaden ksiądz.