Roraty, pierogi i uzdrawianie więzi przejdź do galerii

W dniu skupienia – zatytułowanym „uKOCHANA” – wzięło udział ponad 50 uczestniczek. – Spotkanie poświęcone zostało więziom między ludźmi. Modlimy się o uzdrowienie naszych więzi, uczymy się, jak je budować. Pierogi też są związane z tym tematem. Kryzys bezdomności polega często głównie na tym, że człowiek nie tworzy więzi z innymi. Dom to więzi. Patrzymy na ludzi bez domu, ale także na nasze własne rodziny, na relacje z bliskimi. Spoglądamy na więzi, jakie tworzymy w swoich rodzinach, na bardzo proste rzeczy: słowa, gesty, życzliwość, przebaczenie – mówi prowadząca dzień skupienia s. Maria Czepiel.

Zdjęcia:

Pierogów panie ulepiły ok. 1700. Zostaną one podane na wigilijnej wieczerzy dla osób bezdomnych.

Podczas pracy w klasztornej kuchni był czas na pogawędki, dzielenie się doświadczeniami. Uczestniczki spotkania opowiadały o cennej prelekcji Elżbiety Łozińskiej.

– Usłyszałyśmy o tym, jak budować, jak naprawiać więzi, jak np. rozmawiać z nastolatkiem, który cały czas siedzi z nosem w telefonie, jak dbać o więź małżeńską. Rozmawiałyśmy, wpatrując się w konkretne przykłady – mówiły panie. – Niesamowite jest to, jak pani Elżbieta łączy słowo Boże, duchowość z psychologią, wiedzę z praktyką. Sama jest matką i ma doświadczenie dotyczące rodzinnej codzienności.

– Pani Elżbieta zachęcała, by pomyśleć, jak sami chcielibyśmy być traktowani i podobnie traktować innych. Rozmawialiśmy też np. o życzeniach świątecznych. Warto, jak mówiła, nie wysilać się na skomplikowane zdania. Wystarczą proste, serdeczne słowa, spojrzenie komuś w oczy, zapewnienie: „dobrze, że jesteś” – opowiadała pani Katarzyna.

  Podczas Mszy św. roratnej. Agata Combik /Foto Gość

S. Maria zaproponowała paniom, by – lepiąc pierogi – modliły się za tych, którzy będą je jedli, za ludzi w kryzysie bezdomności. Pani Kasia podzieliła się swoim świadectwem spotkania z takimi ludźmi – w ramach grupy wychodzącej do osób przebywających na dworcu, podejmującej próbę pomocy im, rozmowy. Wśród napotkanych bezdomnych byli m.in. Piotr i Katarzyna, którzy dali się namówić do podjęcia terapii alkoholowej. Po kilku próbach zerwania z nałogiem alkoholowym Piotr zdołał „stanąć na nogi”. Należy do grupy AA, pracuje, jest gotów wspierać innych.

– Takie dni skupienia odbywają się tu w październiku, w grudniu (z pierogami, z piernikami), a także w Wielkim Poście – opowiada kolejna pani Kasia. – To okazja do modlitwy, rozwoju osobistego, do tego, by zrobić coś dla innych. U sióstr można też angażować się na co dzień w wolontariat przy jadłodajni dla osób bezdomnych, m.in. przygotowując kanapki.

Panie wzięły udział w medytacji słowa Bożego, w adoracji Najświętszego Sakramentu, a wieczorem w Mszy św. roratnej, którą w klasztornej kaplicy odprawił bp Jacek Kiciński.

Mówił o wymowie wieńca adwentowego – w którym można dostrzec także kolejne etapy ludzkiego życia: dzieciństwo, młodość, wiek dojrzały i jesień. Zachęcał, by nie tyle rozpamiętywać minione lata – smucąc się może z tego, co w naszym życiu zmarnowaliśmy – ale by wykorzystać Bożą łaskę, przychodzącą „tu i teraz”.

– Istnieje „Boży kairos”, czas Bożej łaski, czas Jego nawiedzenia – mówił. – Czasem nie umiemy rozpoznać tych Bożych nawiedzeń, miewamy zatwardziałe serce, a Bóg nieustannie zaskakuje nas swoją miłością – dodał.

Zapraszał, by uczyć się rozeznawania znaków czasu, nie obawiać się zadawać Bogu pytań – jak Maryja przy Zwiastowaniu, by weryfikować swoje rozeznanie.

– Czas Adwentu, to czas porządkowania, przygotowania, a potem adoracji. Od porządków zewnętrznych, wprowadzania ładu w domu, mieszkaniu, trzeba przejść do wnętrza – podkreślał. Wyjaśniał, że od 17 grudnia, kiedy w liturgii zaczynają się tzw. wielkie antyfony, jest czas, by skupić się na poznawaniu przychodzącego Jezusa i porządkowaniu swojego wnętrza. Kiedy nadejdzie Boże Narodzenie, skoncentrować się warto na adoracji.

Już zaprosił uczestniczki spotkania na ogólnodiecezjalny dzień skupienia dla kobiet, który odbędzie się 12 kwietnia 2025 r. w parafii pw. św. Maksymiliana M. Kolbego we Wrocławiu.