Duchowe pragnienia potrzebują fizycznej przestrzeni, a to, co zewnętrzne, wymaga pamięci o tym, co duchowe przejdź do galerii

Bp Maciej nawiązał do tekstu z księgi Nehemiasza, opisującego uroczyste zgromadzenie Izraelitów, słuchających słów księgi Prawa. Lud ten – zamieszkały w odbudowującej się dopiero Jerozolimie – był spragniony słuchania słowa Bożego. – To też nasze doświadczenie – gdy słuchamy słowa Bożego, pojawia się w nas życie – mówił.

Zdjęcia:

Zwrócił uwagę, że Izraelici potrzebowali fizycznej przestrzeni modlitwy – choć w realiach zrujnowanego jeszcze miasta z konieczności musieli zadowolić się prowizorycznymi rozwiązaniami. Wznieśli naprędce drewniane podwyższenie, z którego lepiej było słychać słowa czytanej księgi. Ich modlitwa miała swój wyraz zewnętrzny – zgromadzili się na placu, siadali wstawali, klękali.

– Duchowe pragnienia ludzi potrzebują przestrzeni – podkreślał biskup. – W domu potrzebujemy stołu, krzeseł, miejsca spotkania, rozmowy… Tak samo każdy z nas potrzebuje domu dla słowa, by słuchać słowa Bożego. Nasze domy rodzinne potrzebują domu takiego, jak ten, kościoła.

Przypomniał dalszy ciąg biblijnej historii ukazanej w księdze Nehemiasza – Izraelici po zakończeniu niewoli babilońskiej przystąpili do odbudowy świątyni. Z czasem pojawiły się kamienie, złoto, rozbudowane obrzędy, procesje. Pojawiły się jednak nowe zagrożenia. Jezus zapowie, że ze świątyni jerozolimskiej nie pozostanie kamień na kamieniu, który by nie został zwalony. Płacze, że Jerozolima nie rozpoznała czasu swego nawiedzenia. – Izrael coś utracił z oczu. Świątynia stała się ważniejsza od Świętego – zauważył bp Maciej.

Wyjaśniał, że kościół, który zostaje poświęcony, ma być przestrzenią modlitwy, słuchania słowa, przyjmowania sakramentów. Dzięki temu także my sami stajemy się żywą świątynią, wzniesioną na fundamencie, jakim jest Jezus Chrystus. To On jest tu najważniejszy. Jego nie można utracić z oczu.

– Każdy z nas jest odpowiedzialny za te mury, a także za to, co duchowe, za wiarę, za wspólnotę – mówił. Podkreślił, że trwający synod, który stanowi jakby wielkie rekolekcje w archidiecezji, uczy współodpowiedzialności, współdzielenia misji.

Parafia pw. św. Faustyny została erygowana w Górze 25 lat temu przez kard. Henryka Gulbinowicza, a budowę kościoła parafialnego zapoczątkował pierwszy proboszcz wspólnoty śp. ks. Stanisław Chłopecki.

Historię świątyni przypomniał obecny proboszcz ks. Arkadiusz Wysokiński – który dziękował wszystkim, którzy przyczynili się do jej wzniesienia i wyposażenia. Radość z poświecenia kościoła wyrażali także przedstawiciele władz samorządowych.

W wystroju nowej świątyni wyróżniają się piękne ołtarze – owoc pracy Jerzego Masternaka i jego małżonki, a także Aleksandry Zając. Wkrótce w prezbiterium, prócz centralnego witraża z wizerunkiem Pana Jezusa i św. Faustyny, znajdą się także witraże św. Jadwigi Śl. i św. Katarzyny Aleksandryjskiej. We wnętrzu dostrzeżemy także wielki krucyfiks, który ma przejmującą historię: pochodzi z przeznaczonego do rozbiórki (obecnie już rozebranego) kościoła w niemieckim Essen.

W ołtarzu nowo poświęconego kościoła złożone zostały relikwie bł. ks. Jerzego Popiełuszki.

Do sobotniej uroczystości parafianie przygotowali się przez Misje święte, które prowadził o. Tomasz Dulski ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo.