Bardzo ciekawy wywiad. Słusznie podkreślił ksiądz biskup, że nie samymy Dziejami Apostolskimi należy żyć.

Szczęść Boże! Jak to dobrze przeczytać taki wywiad z Księdzem Biskupem, bo na ogół tego nazwiska używa się jako straszaka na charyzmatyków... Jak widać, zupełnie bezpodstawnie...

Bardzo często w tego typu wypowiedziach, a więc w jakimś stopniu przychylnych ruchom charyzmatycznym, pojawia się argument o wydawaniu dobrych owoców w postaci uczestnictwa charyzmatyków w życiu sakramentalnym Kościoła. Dodatkowo przestawiany jest on tak, jakby nie można go było w żadem sposób podważyć. Problem polega jednak w tym, że ruchy charyzmatyczne nie z zewnątrz, ale we wnętrzu duszy szukają uzasadnienia dla swojej wiary, a to jest nic innego jak herezja modernizmu. Immanentyzm duchowy wpływa na postrzeganie sakramentów, a najlepszym tego dowodem, jest sposób rozumienia istoty Mszy Św. po jej "odnowie". Nie charyzmatycy, ale tradycjonaliści odnawiają Kościół.

Pytanie które się rodzi jak odróżnić "dar radości" od histerycznego wybuchu śmiechu, czy zbiorowej euforii ? Nie jednokrotnie zdaża się ze podczas modlitwy wstawieniczej, doświadcza się radości tak silnej która pociesza człowieka która jest głośnym śmiechem. Podobnie na Mszach z modlitwą o uzdrowienie wspomnianych ewagelizatorów z Azji czy Afryki. Owoce tej radości i głośnego śmiechu to subiektywne odczucie odczucie zbliżenia do Chrystusa.

W mojej skromnej ocenie wiele osób daje sie oczarować tymi ruchami, wielkimi spektaklami bowiem nie wierzą.
To jest proste - chcesz sie uwolnić od bagna swych grzechów to idź do spowiedzi, masz problem ze zdrowiem to oprócz lekarza módl się pamiętają przy tym, ze zdrowie wbrew pozorom nie jest dla katolika najważniejsze. Chcesz zobaczyć faktyczny i największy Cud, idź na Mszę Św.
Chcesz faktycznie mówić językami to sie ich naucz, bo dzięki Bogu to nie jest aż tak trudne.

Jeżeli jesteś po bierzmowaniu, to już masz wszystko co potrzebne aby być świętym. Wierzysz w to?

I może faktycznie warto dziś spojrzeć na owoce tych wszystkich nowych ruchów, bo dziś widać po prostu, ze owoców brak. Puste kościoły, upadek małżeństwa, społeczny hedonizm ma sie nijak do tego co miało być owocami nowych ruchów katolickich.

Ta eforia, tarzanie sie po ziemi to nie dziwactwa, a w akcji demony...Ducha Bozego nie da sie przywolac, owszem serce moze zwodzic udajac ducha - do serca ma dostep zly stad ta eforia i rzucanie sie po ziemi. Duch Bozy jest lagodny i przychodzi w najmniej oczekiwanej chwile...to Duch Bozy wybiera czlowieka i chwile przyjscia. A gdy przyjdzie jest sie pewnym, ze to nie za nasze czyny czy nasze pragnienia...bo wowczas czlowiek na nowo sie rodzi.

"Spoczynki są więc rzeczywiście czymś nowym.
(...)
Dokument zaleca ostrożność w posługiwaniu się tą nazwą i ostrożność w rozeznawaniu. " Chciałbym zwrócić uwagę na te słowa , ale już przed chwilą pojawił się świetny komentarz Moria, sięgający do źródeł. Tylko jedna uwaga, że Kościół przestrzegał zawsze przed rzeczami wątpliwymi, a dotyczącymi spraw duchowych. Św, Jan od Krzyża odradza w ogóle staranie się o nadzwyczajne zjawiska, gdyż same te zjawiska mogą człowieka przywiązać do nich samych, a wtedy diabeł chętnie udzieli podobnych doświadczeń, aby w końcu doprowadzić duszę ludzką do zguby (Droga na Górę Karmel, Księga 2, Rozdział 11, dostępne tu: http://www.pistis.pl/biblioteka/jan-od-krzyza.pdf).

Coz znaczy sie; na nowo narodzic, nie znaczy to, od razu stac sie w pelni dojrzalym, a znaczy ciagle wzrastac...i gdyby nie smierc ciala, temu wzrastaniu nie bylo by konca.

> W latach 70. powstał sześciotomowy zbiór dokumentów ... napisany przez teologów pod przewodnictwem belgijskiego kardynała Leona Suenensa ... dobrze, gdyby członkowie wspólnot Odnowy w Duchu Świętym, a zwłaszcza odpowiedzialni za nią kapłani, częściej wracali do tych dokumentów

Trzeba powiedzieć, że poglądy Suenesa przed SW2 zostały przez Kościół potępione. T J23 potem mimo tego włączył Suenesa do prac soboru. Zresztą to on był głównym orędownikiem implantowania protestanckiego pentekostalizmu na łono Kościoła, także z jego dokumentami trzeba być ostrożnym, bo jest sędzią we własnej sprawie. Sam Suenes nazwał, zresztą bardzo słusznie, SW2 rewolucją w Kościele. Dzisiaj niestety obserwujemy straszliwe skutki tej rewolucji.

Do oceny tzw. ruchów charyzmatycznych powinna służyć autentyczna, przedsoborowa nauka Kościoła. Sama pentekostalna koncepcja zesłania Ducha Świętego jest z gruntu bledną, bo Duch Święty nie zstąpił na wszystkich, ale tylko na Apostołów i Matkę Najświętszą. I w ten sposób powstał Kościół, a nie poprzez jakieś powszechne nawiedzenie, które każdy może po swojemu interpretować.

Jeśli chodzi o rozeznawanie, to dzisiaj proboszczowie nie mają do niego wiedzy teologicznej. A prawda jest taka, że księża się po prostu boją "charyzmatyków" i nie interweniują nawet jeśli dochodzi do oczywistych i karygodnych nadużyć. Sam byłem parokrotnie tego świadkiem próbując księżom zwracać uwagę na nadużycia w liturgii, w głoszonej doktrynie, w podejściu do sakramentów, czy zwykłym oszukiwaniu ludzi i bazowaniu na ich naiwności. Moje uwagi nie spowodowały odpowiedniego działania, nawet jeśli ksiądz się zgadał, że jest problem, bo księża się bali "charyzmatyków".

Jeśli chodzi o wspomnianych "rekolekcjonistów", Bashaborę i Manjackl'a to są wobec nich bardzo konkretne i udokumentowane zarzuty. Także rozmowa z nimi jest niemiarodajna. Myślę, że ksiądz biskup lepiej by zrobił zapoznając się z zarzutami, np. że ks. Manjackal "rozgrzesza" dusze czyśćcowe - co to w ogóle za teologia? Albo wątpliwe "uzdrowienia" o. Bashabory.

Tu można poczytać jedno:

http://wspolnota-droga.pl/pdf/odpowiedz_bp_Andrzej.pdf

... a ostatnimi czasy czyta się zupełnie co innego! Czytając wcześniejsze wypowiedzi bp Siemieniewskiego odnośnie różnych wspólnot katolickich, to były one zupełnie inne.

Katolik. A nie czytałes ze kilka tysięcy słyszało w swoim języku gdy Apostołowie przemawiali?

Ks. biskup Siemieniewski miał odwagę piętnować nadużycia w ruchu "odnowy". Przytoczę fragmenty jego oficjalnego listu z 18 października 2012 dostępnego w sieci:

Pierwszą przesłanką do oceny każdej modlitewnej praktyki jest jej zakorzenienie w Objawieniu Bożym, a więc w Biblii i w Tradycji Kościoła. Czy w Biblii znajdziemy choć jeden przykład, aby ktoś modląc się zwracał się do swojego Stwórcy wyznając, że wybacza Bogu? Nie, takiego przykładu nie ma. Czy jest chociaż jeden przykład, aby jakiś święty, jakiś doktor Kościoła, jakiś papież lub bohater wiary z historii Kościoła tak się modlił? Nie, takiego przykładu też nie ma ani jednego. Modlitwa wybaczenia Bogu jest więc absolutną nowością w historii chrześcijaństwa: czegoś takiego nigdy nie było, jest to coś absolutnie nowego. Ten fakt powinien wzbudzić naszą ostrożność, gdyż chrześcijaństwo polega na kontynuacji Tradycji pozostawionej przez Pana Jezusa oraz Jego Apostołów i rozwijanej pod natchnieniem Duch Świętego w Kościele. Jeśli coś jest zupełną nowością, nigdy wcześniej niespotykaną – musimy zastanowić się, czy nie jest to „kult według własnego pomysłu” (Kol 2,23), przed którym przestrzega nas Pismo święte.

paradygmat apostolski a paradygmat New Age-owski
Paradygmat apostolski mówi: „Poznacie Prawdę i Prawda was wyzwoli”. Paradygmat New Age mówi: „Cóż to jest prawda? Jeśli coś ci pomaga, to jest to prawdą, niezależnie od tego, czy wyraża poprawną naukę Ewangelii, czy nie!” Paradygmat New Age’owski ujęty jest w watykańskim dokumencie Jezus Chrystus dawca wody żywej tak: „Zasadniczą kwestią jest znalezienie swojej własnej prawdy zgodnej z dobrym samopoczuciem: ocena religii jest zależna od czyichś uczuć i doświadczeń”.

2. „MODLITWA POKOLENIOWA”
Często przez modlitwę pokoleniową rozumie się następującą praktykę: ustala się genealogię osoby, nad którą mamy się modlić, na kilka lub kilkanaście pokoleń wstecz. Następnie stara się ustalić ewentualne grzechy popełnione przez dziadka, pradziadka lub pra-pra-prababcię. I te właśnie grzechy miałyby spowodować demoniczne spętania i zniewolenia, którym podlegają osoby, za które dziś się modlimy. Dlatego, uczą zwolennicy tak rozumianej modlitwy pokoleniowej, osoby te potrzebują modlitwy o uwolnienie a nawet egzorcyzmu.

c. nie zaprzeczać mocy sakramentu chrztu
Katechizm Kościoła katolickiego wyraża tę dogmatyczną prawdę:
„Chrzest nie tylko oczyszcza ze wszystkich grzechów, lecz także czyni neofitę «nowym stworzeniem» (2 Kor 5, 17), przybranym synem Bożym, który stał się «uczestnikiem Boskiej natury» (2 P 1, 4), członkiem Chrystusa, a z Nim «współdziedzicem» (Rz 8, 17), świątynią Ducha Świętego” (KKK 1265).
„Chrzest odpuszcza wszystkie grzechy, grzech pierworodny i wszystkie grzechy osobiste, a także wszelkie kary za grzech. W tych, którzy zostali odrodzeni, nie pozostaje więc nic, co mogłoby przeszkodzić im w wejściu do Królestwa Bożego, ani grzech Adama, ani grzech osobisty, ani skutki grzechu, wśród których najcięższym jest oddzielenie od Boga” (KKK 1263).

W tzw. mediach katolickich pisze się ostatnio o wspólnotach charyzmatycznych więcej złego niż dobrego. Skutkiem w praktyce jest potem, że wspólnoty te przeżywają ogromne cierpienia ze strony ich lokalnych biskupów. Pytanie, czy ta cała krytyka odzwierciedla fakty na temat tych wspólnot czy zwyczajne diabelskie "czepianie się" krytyków. Dzięki kilku znanym charyzmatykom nawróciło się więcej ludzi niż dzięki gromadzie znanych krytyków. To że są epizody przegięć, nie neguje ogromnego dobra, które na skutek przeakcentowania dyskusji jest tłamszone.

Naprawdę św. Jan od Krzyża i św. Teresa na dzisiejsze czasy koniecznie potrzebni. Warto by każdy a szczególnie łowcy wrażeń poczytali Z "Drogi na Górę Karmel"
Nigdy zatem nie powinna dusza ośmielać się pragnąć i dopuszczać do siebie tych objawień, choćby nawet były, jak mówię, od Boga. Gdyby bowiem pragnęła je przyjmować, spadnie na nią sześć przykrych następstw.

Pierwsze: pomniejszy swoją wiarę, doświadczenie bowiem zmysłowe bardzo osłabia wiarę, ponieważ wiara, jak mówiliśmy, przekracza wszelkie odczucie zmysłowe. Nie zamykając oczu na te wszystkie rzeczy zmysłowe, pozbawia się środka zjednoczenia z Bogiem.

Drugie: objawienia te nie odrzucone są przeszkodą dla ducha, bo na nich zatrzymuje się dusza (12) i duch nie może wzlecieć do tego, co jest niewidzialne. To właśnie była jedna z przyczyn, dla których Zbawiciel powiedział uczniom, iż lepiej jest, by On odszedł od nich, bo inaczej nie przyjdzie Duch Święty (J 16, 7). Dlatego również Marię Magdalenę, która po Zmartwychwstaniu przypadła do Jego stóp, oddalił, by umocniła się w wierze (J 20, 17).

Trzecie: dusza, zatrzymując się na posiadaniu tych objawień, nie dąży do prawdziwego wyrzeczenia i ogołocenia ducha.

Czwarte: traci wewnętrzny skutek i ducha tych objawień, albowiem zwraca oczy na to, co w nich zmysłowe, a co stanowi wartość podrzędną. Dlatego nie otrzymuje już tak obficie ducha, którego one sprawiają, ten bowiem udziela się i zachowuje dzięki wyrzeczeniu się wszystkiego co odczuwalne i bardzo różne od czystej duchowości.

Piąte: traci łaski Boże, gdyż je sobie przywłaszcza i nie korzysta z nich należycie. Przywłaszczać je zaś sobie i nie korzystać z nich, to znaczy pragnąć ich, uważać je za swoje. A przecież Bóg nie daje ich duszy na własność, dusza nie powinna zapominać, że są one własnością Boga.

Szóste: pożądanie tych objawień otwiera drogę szatanowi, by mógł duszę oszukiwać innymi widziadłami, które umie on bardzo naśladować i przedstawić je duszy jako dobre. Mówi bowiem Apostoł, (s.219) że diabeł może się przemienić w anioła światłości (2 Kor 11, 14). Za łaską Bożą będziemy jeszcze mówili o tym przedmiocie w trzeciej księdze, w rozdziale o łakomstwie duchowym.

Jest przeto zawsze rzeczą stosowną, by dusza odrzucała te zjawiska z zamkniętymi oczami, od kogokolwiek by pochodziły.
Jeżeli tego nie uczyni, da miejsce zjawom diabelskim i taką moc szatanowi, że nie tylko jedne zjawy będzie przyjmować za drugie, lecz tym sposobem mnożyć się będą te od złego ducha, a ustawać te od Boga i dojdzie do tego, że pozostaną same diabelskie.

Doświadczyło tego wiele dusz nieostrożnych i nieroztropnych, które do tego stopnia się czuły bezpieczne przyjmując te rzeczy, że wiele spośród nich musiało wielkiego użyć trudu, by wrócić do Boga przez czystą wiarę.
A niemało było takich, które nie mogły wcale wrócić, gdyż szatan już je zbyt usidlił. Przeto pożytecznie jest zamykać się i bronić przed nimi wszystkimi. Odrzucając bowiem złe, unika się błędów diabelskich, a odrzucając dobre, unika się przeszkody w wierze i duch zbiera z nich owoce. Jeśli wówczas, kiedy dusza je przyjmuje, Bóg je odbiera (ponieważ zagarnia je na własność, nie wykorzystując ich odpowiednio), a szatan wprowadza i pomnaża swoje, znajdując dla nich miejsce i okazję – to przeciwnie, gdy dusza wyrzeka się ich i jest im przeciwna, zły duch zaczyna ustępować, widząc, że nie sprawia szkody, Bóg zaś zwiększa i pomnaża łaski w tej pokornej i ogołoconej duszy, stawiając ją nad wieloma, jak owego sługę, który był wierny w małym (Mt 25, 21).

Św. Jan od Krzyża pomoże nam wszystkim.Droga na Górę Karmel :
Nigdy zatem nie powinna dusza ośmielać się pragnąć i dopuszczać do siebie tych objawień, choćby nawet były, jak mówię, od Boga. Gdyby bowiem pragnęła je przyjmować, spadnie na nią sześć przykrych następstw.

Pierwsze: pomniejszy swoją wiarę, doświadczenie bowiem zmysłowe bardzo osłabia wiarę, ponieważ wiara, jak mówiliśmy, przekracza wszelkie odczucie zmysłowe. Nie zamykając oczu na te wszystkie rzeczy zmysłowe, pozbawia się środka zjednoczenia z Bogiem.

Drugie: objawienia te nie odrzucone są przeszkodą dla ducha, bo na nich zatrzymuje się dusza (12) i duch nie może wzlecieć do tego, co jest niewidzialne. To właśnie była jedna z przyczyn, dla których Zbawiciel powiedział uczniom, iż lepiej jest, by On odszedł od nich, bo inaczej nie przyjdzie Duch Święty (J 16, 7). Dlatego również Marię Magdalenę, która po Zmartwychwstaniu przypadła do Jego stóp, oddalił, by umocniła się w wierze (J 20, 17).

Trzecie: dusza, zatrzymując się na posiadaniu tych objawień, nie dąży do prawdziwego wyrzeczenia i ogołocenia ducha.

Czwarte: traci wewnętrzny skutek i ducha tych objawień, albowiem zwraca oczy na to, co w nich zmysłowe, a co stanowi wartość podrzędną. Dlatego nie otrzymuje już tak obficie ducha, którego one sprawiają, ten bowiem udziela się i zachowuje dzięki wyrzeczeniu się wszystkiego co odczuwalne i bardzo różne od czystej duchowości.

Piąte: traci łaski Boże, gdyż je sobie przywłaszcza i nie korzysta z nich należycie. Przywłaszczać je zaś sobie i nie korzystać z nich, to znaczy pragnąć ich, uważać je za swoje. A przecież Bóg nie daje ich duszy na własność, dusza nie powinna zapominać, że są one własnością Boga.

Szóste: pożądanie tych objawień otwiera drogę szatanowi, by mógł duszę oszukiwać innymi widziadłami, które umie on bardzo naśladować i przedstawić je duszy jako dobre. Mówi bowiem Apostoł, (s.219) że diabeł może się przemienić w anioła światłości (2 Kor 11, 14). Za łaską Bożą będziemy jeszcze mówili o tym przedmiocie w trzeciej księdze, w rozdziale o łakomstwie duchowym.

Jest przeto zawsze rzeczą stosowną, by dusza odrzucała te zjawiska z zamkniętymi oczami, od kogokolwiek by pochodziły.
Jeżeli tego nie uczyni, da miejsce zjawom diabelskim i taką moc szatanowi, że nie tylko jedne zjawy będzie przyjmować za drugie, lecz tym sposobem mnożyć się będą te od złego ducha, a ustawać te od Boga i dojdzie do tego, że pozostaną same diabelskie.

Doświadczyło tego wiele dusz nieostrożnych i nieroztropnych, które do tego stopnia się czuły bezpieczne przyjmując te rzeczy, że wiele spośród nich musiało wielkiego użyć trudu, by wrócić do Boga przez czystą wiarę.
A niemało było takich, które nie mogły wcale wrócić, gdyż szatan już je zbyt usidlił. Przeto pożytecznie jest zamykać się i bronić przed nimi wszystkimi. Odrzucając bowiem złe, unika się błędów diabelskich, a odrzucając dobre, unika się przeszkody w wierze i duch zbiera z nich owoce. Jeśli wówczas, kiedy dusza je przyjmuje, Bóg je odbiera (ponieważ zagarnia je na własność, nie wykorzystując ich odpowiednio), a szatan wprowadza i pomnaża swoje, znajdując dla nich miejsce i okazję – to przeciwnie, gdy dusza wyrzeka się ich i jest im przeciwna, zły duch zaczyna ustępować, widząc, że nie sprawia szkody, Bóg zaś zwiększa i pomnaża łaski w tej pokornej i ogołoconej duszy, stawiając ją nad wieloma, jak owego sługę, który był wierny w małym (Mt 25, 21).