Droga Człowieka na śmierć skazanego

 

Stacja VI

WERONIKA OCIERA TWARZ JEZUSOWI
Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste…

Znowu ktoś na drodze…
Weronika. Znam ją. Naiwna dziewczyna.

Przekonywała mnie, że miłość
może być piękna i czysta.
I co teraz? Porzuciłem miłość.

Nie podchodź do mnie, dziewczyno!
Schowaj tę białą chustę,
nie ocieraj, nie brudź jej…

Serce boli, nie ucichło,
żyje w martwej pustce.

JA JESTEM TWOJA MIŁOŚCIĄ.
Otrę ci twarz i odnowię twe serce.

(Chwila ciszy). Któryś za nas cierpiał rany…

Idź do STACJI VII