Ojczyzna swemu obrońcy

Podporucznik Stanisław Kiałka – urodzony w 1911 roku w Słupi Kapitulnej k. Rawicza. Absolwent rawickiego gimnazjum, kolegium jezuickiego w Pińsku oraz student Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W 1930 roku złożył śluby zakonne w Zakonie Jezuitów, lecz po wybuchu wojny uzyskał zgodę na wstąpienie do wojska. We wrześniu 1939 roku służył w 261. kompanii sanitarnej, z którą brał udział w obronie Lwowa.

Po kapitulacji miasta wrócił do Wilna, gdzie zaangażował się w pracę konspiracyjną w ZWZ-AK. Prowadził komórkę legalizującą, która zaopatrywała ludzi podziemia w dokumenty. Zajmował się też organizacją lokali kontaktowych i budową sieci łączności. Na początku 1942 roku został awansowany do stopnia podporucznika czasu wojny i przeniesiony na stanowisko adiutanta komendanta Okręgu Wilno ZWZ-AK ppłk. Aleksandra Krzyżanowskiego. Był kwatermistrzem. Stworzył komórki „Przerzut” i „Grupa Perkun”, które zajmowały się bronią. Zorganizował Grupę Łączności Konspiracyjnej „Kozy”. Zajmował się także łącznością oraz pomocą dla ukrywających się oraz rodzin wojskowych bez środków do życia.

W 1944 r. przygotował i przeprowadził wyjście sztabu polowego połączonych sił AK Okręgu Wilno i Nowogródek z Wilna do Dziewiniszków. Nie dał się internować przez Sowietów w lipcu 1944 r. Po powrocie do Wilna nadal działał w konspiracji. NKWD aresztowało go 24 stycznia 1945 r. Został skazany 29 sierpnia 1945 r. na 15 lat katorgi, która została później skrócona do 11 lat. Odbywał ją w Workucie.

Do Polski wrócił pod koniec 1956 r. i zamieszkał we Wrocławiu. Dwa lata później na własną prośbę został zwolniony z niższych święceń kapłańskich oraz ślubów zakonnych. Do przejścia na emeryturę w 1976 r. pracował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Działał też społecznie. Do śmierci Kiałka i jego rodzina byli pod stałą obserwacją Służby Bezpieczeństwa. Zmarł 30 maja 1980 r.

Został odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.