Stacja XII — Jezus umiera na krzyżu

Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: "Eli, Eli, lema sabachthani!". To znaczy: "Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił". A potem Jezus zawołał donośnym głosem: "Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego". Po tych słowach wyzionął ducha.

Śmierć Jezusa, wydawać by się mogło, zakończyła wszystko. Pozbyli się raz na zawsze tego, który czynił siebie Królem, a Boga nazywał swoim Ojcem.

Wołanie Jezusa na krzyżu jest wołaniem cierpiącej ludzkości, która doświadcza przedziwnej tajemnicy milczenia Boga.

W tym szczególnym momencie ciemności dokonuje się dzieło odkupienia. Chrystus przyjmując na siebie grzechy tego świata, zabiera ze sobą wszystkie cierpienia niewinnej ludzkości. W Jego śmierci zostają one pokonane potęgą Jego Miłości.

Bo miłość potężniejsza jest niż śmierć. Tej miłości do końca wierny jest Bóg.

Oddać życie z miłości do każdego człowieka, to dać każdemu szansę na zmianę życia. W śmierci Chrystusa rodzi się życie, tym razem rodzi się życie wieczne.

Panie Jezu, daj mi, proszę, uczestniczyć w Twojej Miłości, która jest w stanie pokonać nienawiść, uśmierzyć cierpienie, miłości, która nadaje sens naszej codzienności.